ఒక్కో చినుకు ఒక్కో ముత్యం

ఒక్కో చినుకు ఒక్కో ముత్యం

ఒక్కో చినుకు ఒక్కో ముత్యం, ఒక్కో ముత్యం ఒక్కో పద్యం….

ఆ రాత్రి ఏ జామునో మొదలయ్యింది వాన. ఉదయం నిద్ర లేచేసరికి లోగిలంతా నీళ్ళతో కడినట్టు మెరిసిపోతోంది. సన్నగా వర్షం నాకోసమే ఇంకా కురుస్తూనే ఉంది. కరెంటు తీగలపై ముత్యాల్లా మెరుస్తున్న చినుకులు.

 రంగులెన్నున్నా నలుపుతెలుపులే  శాశ్వతం. జారిపోయే క్షణమే అయినా, ఆ క్షణాన నిలిచిన చినుకైన జీవితమే ఆనందం.

 ఇప్పుడు ఇక్కడ నేను, కాసేపటికి రెక్కలు చాపుకుని ఎగిరిపోతాను మరోచోటికి. స్తిరత్వం సృష్టిలోనే లేదు.

వానలో తడవాలి, గంతులేయ్యాలి, అల్లరి చెయ్యాలి…..

వాన చినుకులు  అచ్చం అద్దంలాంటివి, మనం నవ్వితే నవ్వుతాయి, ఏడిస్తే ఏడుస్తాయి. మనసు హుషారుగా ఉంటే వాన ఆనందాన్ని రెట్టింపు చేస్తుంది. మనసు విచారంగా ఉంటే అదే వాన విషాదాన్ని కురిపిస్తున్నట్టు ఉంటుంది. అంతా మనలోనే ఉంటుంది కదూ!

ఓ నీటి చుక్కల్లారా  కాసేపలా ఆగిపోదురూ!

ఎవరిని చూసి ఎవరు మురుసుకుంటున్నారో! అతిధులుగా విచ్చేసిన చినుకులా లేక ఆతిధ్యం ఇస్తున్న పూరేకులా?

ఇక వీడ్కోలు….
వాన సవ్వడిలో ఒక లయ ఉంటుంది, ఒక జోల పాట ఉంటుంది, ఒక ఓదార్పు ఉంటుంది.

వర్షం ధారలను  కొన్ని అంచులలో, కోణాలలో తరచితరచి చూడాలి…. తన్మయత్వం అంటే ఏమిటో అనుభవమవుతుంది.

ఏ మేఘంలో నుంచీ వచ్చి పడుతున్నాయో నేల తల్లి ఒడిలోకి ఈ చినుకులు!

కురిసే ప్రతీ చినుకు స్వాతిముత్యమే……..