మా పల్లె అందాలు అనుభవాలు

మా పల్లె అందాలు అనుభవాలు 

“నేను ఇండియా  వస్తున్నాను, కుదిరితే కలుద్దాం,” అనగానే నీ డేట్స్ చెప్పు అని తన ప్రయాణానికి టికెట్స్ బుక్ చేసుకున్న జయతికి బోల్డు థాంక్స్ లు. థాంక్స్ ఫర్ కమింగ్ అని నేనంటే — థాంక్స్ ఏమీ కాదు ప్రవీణ, మనమందరం ఆస్వాదించాం అని తనన్నా కూడా థాంక్స్ చెప్పాలి. ఎందుకంటే  జయతి రాకపోయి ఉంటే ఊరెళ్ళి వచ్చేదాన్నే కానీ ఈ ఎక్స్పీరియన్స్  మిస్ అయ్యేదాన్ని.

అసలే మన తోకలకి పొడుగెక్కువ, అందులోనూ నా డియర్ డార్లింగ్ చైతు పక్కన ఉంటే తోకలు వంకర టింకరలు తిరిగి అల్లరల్లరి చేస్తుంటాయి. అంతక ముందు రోజు 24 గంటలు సాగిన మా కబుర్లకు కామా పెట్టి   కొనసాగింపుగా నాతో పాటూ ఊరు వచ్చిన  చైతుకి కూడా చిన్ని థాంక్స్. ( పాపికొండలు ఆశ పెట్టావ్ నాకు, అది తీరాక అప్పుడు చెపుతాలే పెద్ద థాంక్స్ )

ఇంక, మా అల్లరి పిడుగు — వీడిని, వీడి అల్లరిని  ఇంట్లో భరించలేం  కానీ బయటకు తీసుకెళ్తే బాగానే ఉంటాడు, మనల్ని ఇబ్బంది పెట్టడు,  ఎంజాయ్ చేస్తాడు. మనం తినే అన్నం ఎక్కడనుంచీ వస్తుందో తెలుసుకోవటంలో చిన్నోడి ఆసక్తి, పశువులను తాకుతూ వాటికి గడ్డి తినిపించటంలో వాడి ఆనందం — lovely expressions to see.

“He only had more fun, not me. You cheated me,” వీడి బ్రదర్ కి హ్యాండ్ ఇచ్చి వీడినొక్కడినే  తీసుకెళ్ళిన పాపం సాధింపులా ఇప్పటికీ  నన్ను సతాయిస్తూనే ఉంది. వచ్చే ఏడాది వీడిని తీసుకెళ్ళి ఊరు చూపించే దాకా సాగే హింస ఇది, తప్పదు ఈ నస నాకు 😦 .

“వద్దులే మావయ్య, నీ  పనులన్నీ డిస్టర్బ్ అవుతాయి,”  అని వారిస్తున్నా కూడా వినకుండా, “మీకు ఎక్కడికి వెళ్ళాలో తెలీదురా తల్లీ, నేను తీసుకెళ్తానులే, ” అంటూ మమ్మల్ని  పొలాలకు తీసుకెళ్ళిన మావయ్యకు ఎన్ని థాంక్స్ చెప్పుకున్నా తక్కువే.  మాకు తెలీదు అనేకంటే, ముగ్గురం ఆడపిల్లలం వెళుతున్నాం అనే కన్సర్న్ ఎక్కువ ఉంటుంది మావయ్యకు.

అలా నేను, చైతు, జయతి, చిన్నోడు, మావయ్య బయల్దేరాం మా ఊరు. మేము చిన్నప్పుడు ఆడుకున్న ఊరు , నాకు ఎన్నో బాల్యపు జ్ఞాపకాలను కానుకలుగా ఇచ్చిన  అమ్మమ్మగారి ఊరు.

పొద్దున్నే ఉండే పొగమంచు మిస్ అవ్వకూడదు అనుకున్నాం.  ఆత్రంలో అందరం ముందే మరి :). తెల్లారకముందే… ఇంకా ముందే, నాలుగు గంటలకల్లా డ్రైవర్ ని రమ్మన్నాం. అంత పొద్దున్నే ఎందుకు అన్నా కూడా వినకుండా, పాపం మావయ్యను కూడా నిద్ర లేపేసి నాలుగున్నరకల్లా బయల్దేరిపోయాం.  ఆ రాత్రంతా excitementతో నిద్ర పడితేగా!   ఆ ఊరుతో అల్లుకున్న  ఎన్నో అందమైన జ్ఞాపకాలు, కొన్ని కొన్ని కలత ఆలోచనలతోను నిద్ర పట్టలేదు నాకు.

ఇక్కడ చూడాలి మా ఇబ్బంది….. రోడ్లన్నీ ఖాళీ, కారేమో రయ్యిన దూసుకుపోతోంది, ఎంతకీ వెలుగు రాదే!  కారేమో వెళ్ళిపోతుంది, వెళ్ళే దారిలో అన్నీ ఊర్లు — కనిపించవు, చీకటి.  మేముగ్గురం ఒకరి మొహం ఒకరం చూసుకుంటూ, టూ మచ్  చేసాం కదూ అని నవ్వుకున్నాం.  పోనీ కారు పక్కన ఆపేసుకుని వెయిట్ చేద్దామా అనుకుంటుండగానే లైట్స్ తో బాగా డెకరేట్ చేసిన గుడి కనిపించింది. భలే భలే అనుకుంటూ అక్కడ దిగాం. దైవభక్తుడైన మావయ్య హ్యాపీ, ధనుర్మాసం దేవుడి దర్శనం చేసుకుని రండి అన్నాడు.

గుడిలోనుంచీ వినిపిస్తున్న మంత్రాలు, గంటల చప్పుడు, చిరుచలి భలే ఉంది. గుడి ముందు అప్పుడే ఒకావిడ గొబ్బెమ్మలను చేస్తుంది.  ఆవిడతో కొన్ని ముచ్చట్లు చెప్పి గొబ్బెమ్మలపై ముగ్గుతో గీతలు గీసి, పసుపు కుంకుమ పెట్టి, బతిపువ్వులు  పెట్టాం.

దైవదర్శనం చేసుకుని బయల్దేరే టైంకి చెరుకు బళ్ళు ఎదురయ్యాలి. అందులో ఓ బండిని ఆపి చిన్నోడిని ఎక్కించి, వాడితో పాటూ నేను ఎక్కేసి సంబరపడ్డాం. ఫోటోలు తీస్తుంటే ఆ బండి నడిపే ఆయన ఇంకా సంబరపడిపోయాడు.

గంపలను తలపై పెట్టుకుని వెళ్ళే స్త్రీలు, సైకిళ్ళు తొక్కుకుంటూ వెళ్ళే పురుషులు — Day starts much early for many people.

అక్కడనుంచి బయల్దేరి ఇంకాస్త దూరం వెళ్లేసరికి,  దూరాన చలిమంట కనిపించింది. మరి కనిపించదేమిటి ఇంకా అంత  చీకటిగా ఉంటే 😛 .  ఆ మంటలో మా వంతుగా కొంచెం ఎండుగడ్డి వేసి, మేము కూడా చలికాసుకున్నాం.

అప్పటికి కాస్త కాస్త వెలుగు రావటం మొదలుపెట్టింది. దారిలో కనిపించిన చేపల వెండర్. ఈ ఫోటో  ఆయనకు చూపించు అంది జయతి. నేను కెమెరాలో ఫోటో చూపించాను, ఒక చక్కటి  నవ్వు  అయన మోహంలో.

అప్పటికి వెలుగు వచ్చేసింది, మేమూ  ఊరు చేరుకున్నాం. ఒకసారి అమ్మమ్మ తాతయ్యలకు కనిపించి పొలం వెళ్దాం అన్నాడు మావయ్య.  అమ్మమ్మ నన్ను దగ్గరకు తీసుకుంటూ కళ్ళు తుడుచుకుంది. మా అందరినీ చూసి సంతోషపడ్డారు వాళ్ళిద్దరూ. టిఫిన్ తిని వెళ్ళండి అని గొడవ చేసింది అమ్మమ్మ.  “అమ్మమ్మ..ప్లీజ్..ప్లీజ్.. వచ్చి తింటాం. మంచు కరిగిపోతుంది,” అంటూ హడావుడిగా వెళ్ళిపోయాం.

It was just a perfect time when we reached the fields. చుట్టూ కమ్ముకున్న మంచు, ఆ మంచును కరిగిస్తున్న లేలేత  కిరణాలు, మేఘాల చాటు నుంచి వస్తున్న సూర్యుడు. పొలం గట్టుపై తూర్పు దిక్కుకి   నడుస్తూ ఫోటోలు తీసుకోవటం. ఆ అనుభూతిని చెప్పటానికి నా దగ్గర మాటలు లేవు.

“తొలిమంచు కరిగింది తలుపుతియ్యవా ప్రభూ”

“ఇల గొంతు వణికింది పిలుపు నీయనా .. ప్రభూ”

“నీ దోవ పొడవునా కువ కువల స్వాగతం” 

“నీ కాలి అలికిడికి మెలకువల వందనమూ”

“తెలి మంచు కరిగింది తలుపు తీయనా .. ప్రభూ !”

“ఈ పూల రాగాల పులకింత గమకాలు”

“గారాబు కవనాల గాలి సంగతులూ”

 

“భూపాల నీ మ్రోల ఈ వేల గానాలు ”   

“నీ రాజసానికవి నీరాజనాలూ”

 

ధరణి ఆణువణువూ సూర్యుడి తొలికిరణాలకు స్వాగతం పలుకుతున్నాయి

“నీ చరణ కిరణాలు పలుకరించినా చాలు ”

“పల్లవించును ప్రభూ..పవళించు భువనాలు..భాను మూర్తీ”

“నీ ప్రాణకీర్తన వినీ..పలుకనీ..ప్రణతులని..ప్రణవ శృతినీ”

“పాడనీ ప్రకృతినీ ప్రధమ కృతినీ”

సూర్యోదయాన్ని చూస్తూ ఆ పొలం గట్టున నడుస్తూ క్షణానికో ఫోటో తీసానో ఏమిటో! అన్ని వందల ఫోటోలలో నుంచీ సెలెక్ట్ చేసుకోవటం నా వళ్ళ కాదు బాబోయ్…చేతికి  వచ్చినవి పోస్ట్ చేసేస్తున్నా.

“పసిడి కిరణాల పడి పదును దేరిన చాలు..తలయూచూ”

“తరలనీ దారి తొలగై రాతిరినీ”…..

పంట కాలువ, కాలువలో ప్రతిబింబిస్తున్న సూర్యుడు

“పసరు కవనాలలో పసి కూన రాగాలు”

ఆ పొలం పక్కనే ఓ చిన్న ఇళ్ళు , అందులో భౌ భౌ అని అరుస్తున్న కుక్క. మా అల్లరోడు ఆ కుక్కని ఫ్రెండ్ చేసేసుకోవాలని డిసైడ్ అయిపోయాడు. సీతయ్య ఎవరి మాట వినడు టైపు కదా మరి ఇంకో పొలానికి వెళ్దాం పదరా అంటున్నా కూడా ఆ కుక్క చుట్టూ ప్రదక్షణాలు చేస్తున్నాడు. ఆ ఇంట్లో ఉండే వారు బయటకు వచ్చి ఇలా సాయం చేసారు…It’s a process of making a friend, it’s not difficult. ఎవరికైనా స్నేహహస్తం జాపటం ఎంతో తేలికని బహుశా పిల్లలకు తెలిసింతగా మనకు తెలియదనుకుంట.

It’s a slide show down.

This slideshow requires JavaScript.

పల్లెకారులు కొందరు ఇక్కడ. అక్కడ వంతెనపై బ్రష్ చేసుకుంటూ కబుర్లు కూడా చెప్పేసుకుంటున్నారు 🙂

ఆ పై ఫోటోలో ఉన్న  చిన్న బడ్డీ కొట్టులో గొట్టాలు కొనుక్కుని, వేళ్ళకు తగిలించుకుని తింటూ పుల్లైసులు, జీడీలు, మరమరాలు, అటుకులు తిన్న చిన్ననాటి కబుర్లు గుర్తుతెచ్చుకున్నాం.

ఈ కాలువ గట్టున కాసేపు గడిపి ఇంటికి వెళ్ళాము.

“టిఫిన్ ఆలస్యం అయిపోయింది, అందరికీ ఆకలి వేసేస్తూ ఉంటుంది,”  ఇంటికి రాగానే  అమ్మమ్మ కంగారు పడిపోతుంటే, “మా మనసులు, కడుపులు అన్నీ నిండిపోయాయి అమ్మమ్మా,” అన్నాము.  అమ్మమ్మ ఎక్కడ హైరానా పడుతుందో అని అమ్మ కూరలు అవి వండి ప్యాక్ చేసి ఇచ్చింది. “మీ అమ్మ చెపితే వినిపించుకోదు, ఆ మాత్రం వండలేనా ఏమిటి? పిల్లలకు వొండి పెట్టుకోవటం ఆనందమే, ” అంటూ నాకెంతో ఇష్టమైన కజ్జికాయలు, ఇంకా వెన్నుండలు, చెక్కలు నింపిన  డబ్బాలు మా ముందు పెట్టింది.  ఎందుకమ్మమ్మా ఇవన్నీ వండావు అంటూనే డబ్బాలపై దండయాత్ర చేసాం.

ఆ పెరట్లోని ప్రతీ ఆకు, మొక్క, చెట్టు, పువ్వు నాకు పరిచయమే ఆ అరుగులపై  దొర్లిన క్షణాలు                                     చెప్పుకున్న కబుర్లు, నేస్తాలతో ఆడిన ఆటలు                     ఊగిన ఉయ్యాల, చదివిన పుస్తకాలు,ఎర్రగా పండిన గోరింటాకు
వెన్నెల్లో వేసిన మంచాలు,అమ్మ పాత జడగంటలు                    అమ్మమ్మ గోరుముద్దలు, మామయ్య ముచ్చట్లు             లక్కపిడతల్లో వండిన వంటలు,ధాన్యం బస్తాలఫై  చేసినడాన్సులు వెతికిన కొద్దీ అలమ్మర్రులో కొత్తగా దొరికే వస్తువులు                 తొంగి తొంగి చూసిన బావి, నీళ్ళు నేనూ తోడతా అని చేసిన అల్లరిగడ్డి  తినిపించిన గేదెలు, కోళ్ళతో అడిన కబాడీ, గుడ్డు కోసం వెతుకులాట, కుండలో చల్లని నీళ్లు                      అమ్మానాన్నల పెళ్ళీ ఫోటో…..It’s an endless list.

I am so mad about about place, this is my 4th or 5th post about this village 🙂

మంచో చెడో సమాజం ఎప్పుడూ మారుతూనే ఉంటుంది. కొన్ని మార్పులు గతపు అస్తిత్వాన్ని కూల్చేసి  కేవలం జ్ఞాపకాలుగా మిగిలిపోతాయి. అమ్మ చిన్నప్పుడు ఉమ్మడి కుటుంబంతో సందడిగా ఉండేదంట. ఆ తర్వాత అందరూ తలా ఓ దిక్కు పట్నాల వైపుకు వెళ్ళిపోయినా,  మా చిన్నప్పుడు పాడిపంటలతో కళకళలాడుతూ ఉండేది. మా వేసవి సెలవులు ఇక్కడే గడిచేవి. ఇప్పుడు, మేము పట్నాలు దాటి ఇతర దేశాలు వెళ్ళిపోయాం.  మా పిల్లల చిన్నప్పటికి వచ్చేసరికి ఈ ఊరు, ఇళ్లులు కళ, జీవం కోల్పోయి కేవలం గత వైభవపు జ్ఞాపకాలుగా మిగిలాయి . ఆ తర్వాత అసలు ఆనవాలు లేకుండా పోతాయా…ఏమో!  ఒకప్పటి మా అనుబంధపు తీగ ఇంకా అలా ఉండబట్టి ఊరు ఊరు అనుకుంటున్నామే కానీ, పల్లెలపై ఎవరికి ఆసక్తి ఈరోజుల్లో.

అమ్మమ్మ అప్పటికే కొబ్బరికాయలు  బుట్టలో  పెట్టి సిద్ధంగా ఉంచింది. కాసిన్ని పూలు కోసుకుని వేణుగోపాల స్వామి గుడికి వెళ్ళాము. జయతి గుడి ఆవరణలోని రావి చెట్టు చుట్టూ ఉన్న అరుగుపై కుర్చుని ఎంచక్కా పక్షుల కువకువలు వింటూ ఫొటోస్ తీసుకుంటూ కూర్చుంది. అసలే మనం స్పెషల్ గెస్ట్ లం  కదా, పూజారి గారు మంత్రాలు చదివి చదివి గంటపైనే  పూజ చేసారు.

గుడిలో నుంచీ బయటకు వస్తుంటే ఆ పక్కనే ఉన్న ఇంట్లో నుంచీ ఒకావిడ బయటకు వచ్చి ,” ఎవరండీ ఆ పాప, మీ మనవరాలా? ” అని అడిగింది. ఆవిడ అడగటం పాపం అన్నట్టు అమ్మమ్మ పుట్టుపుర్వోత్తరాల కధ కహానీ మొదలుపెట్టేసింది. మొహమాటంగా  ఓ నవ్వు నవ్వి, అమ్మమ్మ చెయ్యి పట్టుకుని లాక్కొచ్చి కారులో కూర్చోపెట్టి, “ఇప్పుడీ కధంతా ఆవిడ అడిగిందా? నువ్వు చెప్పాలా చెప్పు,” అని విసుక్కుంటే, “ఏదోలే ,పెద్దాళ్ళం,” అంది అమ్మమ్మ.

ఇదో గమ్మత్తైన అనుభవం.

దొడ్లో కనీసం మనుష్యుల అలికిడన్నా ఉంటుందని పక్కనున్న గదులను అద్దెకు ఇచ్చాం. ఒకప్పుడు అది వంటిల్లు.

వాళ్ళు కట్టెల పొయ్యిపై నీళ్ళు కాసుకుంటున్నారు.  ఉల్లిపాయ కాల్చుకుని తింటే భలే ఉంటుంది తెలుసా అంది చైతు. నిజమే బారిబిక్యూ లో ఉల్లిపాయ కాలుస్తాం మేము అన్నాను. Lets do BBQ here అనుకుంటూ మొదలుపెట్టాం.  అద్దెకుంటున్న వారి పిల్లలు (ఇద్దరు ఆడపిల్లలు, సుమారు పదేళ్ళు ఉంటాయనుకుంట), అక్కా చింతకాయలు కూడా కాల్చుకుని తింటే సూపరుగా ఉంటుంది అన్నారు. ఓహ్ అవునా! మరి చింతకాయలు ఎక్కడ దొరుకుతాయి మనకి అనడిగితే, పక్కనే చింతచెట్టు వుందక్కా, వెళ్లి కొసుకుందామా అనడిగారు. అంతకన్నానా  అనుకుంటూ నేను, చైతు రెడీ అయిపోయాం. కానీ ఆ పక్కనున్న ముసలమ్మ తిడుతుంది, పిచ్చబ్బాయి ఉంటాడు  అన్నారు పిల్లలు. ఏం పర్లేదు రండి అని వెళ్ళాం.

ఇంటి పక్కనే చిన్న సందులా ఉంటుంది, అక్కడే ఉంది చింతచెట్టు . మా చిన్నప్పటి నుంచీ అక్కడో పిచ్చబ్బాయి ఉండేవాడు. ఈ మామగారు  అతని తల్లి.

మేము మెల్లగా వెళుతుంటే, “ఎవరే అది……….. ,” ఏమి చెప్పేది! లకారానికి దీర్గం, గుడి దీర్గం…. మకారానికి ఓత్వం, ఔత్వంతో ఊరంతా వినిపించేలా తిట్లు. నేను చైతు కొంచెం దడుచుకుని  ఏం చేద్దాం అనుకుని  చివరికి  లైట్ లే అని కంటిన్యూ అయిపోయాం.

పెద్ద కర్ర సంపాదించి ఎవరు ఎక్కువ కాయలు కొట్టగలరో చూద్దాం అనే లెవెల్లో ఒక్కో చింతకాయ కింద  పడుతుంటే హుర్రే అనుకుంటూ సంచి నిండా కాయలు కోసుకున్నాం.  ఆ తిట్ల పెద్దావిడ ఎందుకో కానీ మావైపు రాలేదు. కోసుకోవటం అయిపోయాక, ఆవిడ మళ్ళి ఎక్కడ తిడుతుందో అని దొంగల్లా మెల్ల మెల్లగా నడుచుకుంటూ వెళ్తుంటే, రానే వచ్చింది. పిల్లకాయలను మరో తిట్టుతో దీవించి,  మా దగ్గరకు వచ్చి ఎవరు మీరు అంది నన్ను చైతుని.  వాళ్ళ మనవరాలిని అని నేనంటే, చిన్న దానివా అనడిగింది. కాదు అని నేనెవరో చెప్పేలోపే, నన్ను ఇంట్లో పిలిచే పేరుతో పిలుస్తూ నువ్వే కదూ అంది.   నాకెంత ఆశ్చర్యమో! ఆవిడకు నేను ఎలా గుర్తున్నాను, పైగా నా పేరు కూడా గుర్తుంది.

ఇంక అంతే… వాళ్ళ పెరట్లోకి తీసుకెళ్ళి జామ చెట్టు చూపిస్తూ జామకాయలు కూడా కోసుకోండి అని మా పై ప్రేమ కురిపించేసింది. తన గుడిసెలో నుంచీ నాలుగు కాయలు కూడా తీసుకొచ్చి మాకిచ్చింది ఆవిడ.  మానసిక సమతుల్యం లేని కొడుకుని రక్షించుకునే క్రమంలో ఆవిడ గడుసుగా దురుసుగా మారారు. ఒక్కో జీవితం ఒక్కో కధ, ఒక్కో వ్యధ.

కొన్ని చింతకాయలేమో కాల్చుకున్నాం. మరి కొన్నింటితో పచ్చడి చేసుకున్నాం. అమ్మమ్మ పచ్చిమిరపకాయలు, దనియాలు వేయించి ఇస్తే, గ్రైండర్ వద్దు అని కావాలని  రోట్లో రుబ్బుకున్నాం, ఆ రుచే వేరు.

 ఎన్ని దేశాలు తిరిగినా, ఎంతెంత గొప్ప గొప్ప అందాలను చూసినా కూడా మనూర్లో ఉదయించే సూర్యుడ్ని, మన పచ్చని చేలను, పొలం గట్లను, పంట కాలువలను, మన పల్లెలను  చూసే అందమే అందం.  మన ధనుర్మాసపు పొగమంచును, శరత్కాలపు వెన్నెల రాత్రుళ్ళను, వాన చినుకులను ఆస్వాదించే    ఆనందమే వేరు.

 

అనుభవం ఆ  రోజుదే అయినా అనుభూతి కొన్నాళ్ళు మనల్ని  వెంటాడుతూ ఉంటుంది.
రంగు రంగుల అనుభూతులు నలుపు తెలుపుల జ్ఞాపకాలై  మనలో మిగిలిపోతాయి.

ఊర్లో ఉన్నది కొన్ని గంటలే అయినా, అక్కడ తీసిన ఫోటో కలెక్షన్ నుంచీ  రోజుకో రెండు మూడు  ఫోటోలు బయటకు తీసి తనివితీరా చూసుకుని పేస్ బుక్లో అప్లోడ్ చేసుకోవటం, దాదాపు నెల తర్వాత ఈ పోస్ట్ రాయటం చాలా బాగుంది.  ఎప్పుడైనా ఈ పోస్ట్ చదువుకోవటం .. It’s like reliving those moments again.