Category Archives: కష్టం

ఎక్కడో  ఉంటావ్  ఎక్కడో  ఉంటావ్ ఆకృతులలోనో, అక్షరాలలోనో గాత్రంలోనో, గానంలోనో ఎక్కడో  ఉంటావ్! వర్ణాలలోనో, చిత్రాలలోనో నూలులోనో, అల్లికలోనో ఎక్కడో  ఉంటావ్! అందీఅందనట్టు కలలోనో తెలిసీతెలియనట్టు కలవరపాటులోనో ఉండీలేనట్టు ఉంటావ్! ఎక్కడ నుండో ఉండుండి జ్ఞాపకమై వస్తావ్ సెలయేరులా, గురుతులన్నీ ఉండచుట్టి  విసిరేసినట్టు వెళ్లిపోతావ్ జలపాతంలా. వెళ్తూ వెళ్తూ మరో ముద్రను వదిలిపోతావ్ భందించి భద్రపరుచుకోవటానికి … Continue reading →

నీ జ్ఞాపకాలే…….. నువ్వు కాదు ఏ హడావుడి, మరే సందడి లేని నిశ్శబ్దంలో గాలి సవ్వడి, ఆకుల గలగలలు లేని సందర్భంలో నెలవంక బెదురుబెదురుగా అడుగులో అడుగులేస్తూ మేఘాల చాటు కెళ్తున్న తరుణంలో, చూరు నుంచీ జారిపోబోతున్న ఘడియ అక్కడే స్థంభింభించిపోయిన సమయంలో, ఆరు బయట నేనుకాక మరెవ్వరూ లేనట్టూ చుట్టూ ఉన్న మనుష్యులూ, పరిస్థితులూ ఉన్నఫళంగా ఉన్నవన్నీ … Continue reading →

వింటాను నువ్వు ఏవేవో చెపుతూ ఉంటావు నీ మాటల ప్రవాహం సాగిన మేరా నేను నిన్ను వింటున్నాననుకుంటావు. నిజానికి నేను వినేది నీ మాటలను కాదు ఓ సంభాషణ ముగించి మరో సంఘటనకు మాటల రూపం ఇచ్చే వ్యవధిలో నువ్వు పడే యాతన ఓ సుదీర్ఘ నిశబ్దాన్ని నాకు వినిపిస్తుంది. కన్నీరు అడ్డొచ్చి వెక్కిళ్ళు మాటలను … Continue reading →

తోడు  నువ్వూ నేనూ రెండు విరుద్ద భావాలను వ్యక్తీకరిస్తున్నాం అనుకుంటున్నాం తరచి తరచి చూస్తే వాటి మూలం ఒకటే  నేస్తం! నువ్వన్నావు, కష్టాన్ని పంచుకునే తోడొకటి లేకపోవటమే పెద్ద లోటని నేనన్నాను, సంతోషాన్ని పంచుకోలేని తోడు ఒక తోడే కాదని హుటాహుటిన పెద్ద పెద్ద గ్రంధాలను మోసుకోచ్చావ్ నీ చూపుడు వేలితో ఆ నీతుల వెంట … Continue reading →

ఆసుపత్రి వెతుక్కుంటునో లేక దారి తప్పో ఈ రోజు నేనో చోటుకు వెళ్లాను. నగరంలో ఓ ములకు విసిరేయ్యబడ్డ స్థలమది. పచ్చదనాన్ని పట్టించుకోకుండా అస్తవ్య స్థంగా పెరిగిన పచ్చికను దాటుకుంటూ ఊహామాత్రపు పరిచయమన్నా లేని ఆ నాలుగు గోడల నడుమకు  చేరాను.   అక్కడందరూ అదో తరహా మనుష్యులంట! మతి లేని వారో? స్తిమితం తప్పినవారో? … Continue reading →

ఓ ఆడ కూతురా  ఇప్పుడేదో హడావిడి చేస్తున్నారు ఉరేయ్యాలంట! ఎవరెవరిని ఉరేద్దాం? పురాణాల దగ్గర మొదలుపెట్టి యుగ యుగాలుగా లెక్కిస్తూ పొతే ఏనాటికి తేలేను ఈ సంఖ్య? ఈ లోపు ఇంకెన్ని కౌరవ సభలో! ఎందరి పడతుల కన్నీటి ప్రళయాలను తనలో కలిపేసుకుందో ఈ కాలం. సముద్రంలో జారిపడిన మరో కన్నీటి చుక్కవు నువ్వు…అంతే! * … Continue reading →

నిదుర అలసట కనురెప్పల మాటుకి చేరినా కనులు మూతపడవే వింతగా! నిదుర దరిచేరదే నిర్ధయగా! నడిరేయి చిక్కటి చీకట్లలోనూ అరమోడ్పు కనులలో అదే అలజడి అవే తలంపులు అవే సుడులు మడులు అవే తంత్రాలు, తరుణోపాయాలు అవే పరిధిలు, ప్రణాళికలు అవే వృత్తాలు అంతే వ్యత్యాసాలు…. అమ్ముల పొదితో ఒడిలో ఒదిగి ఆదమరిచి నిదుర పోయేదేలా? … Continue reading →

ఇలాగే ఉందాం ఈ లోకం ఇంతే నేనూ ఇంతే మంచినే చూస్తానో, చెడునే చూస్తానో అంతా నా దృష్టిలోనే ఉందంటాను. నీదంతా అమాయకత్వం అని నవ్వేస్తారు! కాదే!…. నేనేమి చూడాలనుకుంటున్నానో నాకు తెలుసంటే పాపం మంచితనమంటారు ఈ పాపం అలంకారమెందుకో??!! ఈ లోకమూ ఇంతే, అంతు చిక్కనంటుంది! నేనూ ఇంతే, అవగతం కానిదేముంది? అంతా ప్రేమమయమే … Continue reading →

స్థితి ఆనందమూ కాదు, విషాదమూ కాదు అదో స్థితి మాటలన్నీ మూటకట్టుకుని పారిపోతే ఎద మొత్తం  మౌనంలో ఒదిగిపోతే ఆ నిశ్శబ్దపు ఒడిలో ఏర్పడే  స్థితి…..స్తబ్దత! శూన్యత కాదు  స్తబ్దత! ఈ స్తబ్దతలో శ్వాసే ప్రశ్నలను సంధిస్తుంది.. సమాధానాల అన్వేషణలో మనసును తవ్వి పొరలను చీల్చుతూ హృదయాంతరాలకు చేరాక అక్కడ ఎన్నాళ్ళుగానో  నిక్షిప్తమైన మణులు వెలికి … Continue reading →

ప్రశ్నల్లో ప్రశ్న? సామాజికమో, ఆర్థికమో బరువో, బాధ్యతో కాళ్ళు కడిగి అప్పగింతలు అప్పజెప్పి చీర సారేలతో సాగనంపి ఖాలీ అయిన చోటన గుండె బరువు దింపి ఊపిరి పీల్చుకున్నారు. * * * * * * “బాగున్నావామ్మా?” నాన్న ఏనాడు అడగనే అడగరు! ధైర్యంలేకో? వినే ఓపిక మరింక లేకో? “బాగున్నానని మాత్రమే చెప్పు … Continue reading →

అసంపూర్ణం ఒక్కో రాత్రి, ఒక్కో పగలు ఎక్కడి నుంచీ మోసుకొస్తాయో ఇంతేసి దిగులును? నేల ఈనుతున్నట్టు, ఆకాశం చాలనట్టు పుట్టుకొచ్చే ఈ ఆలోచనలు! కడవల కొద్దీ తోడినా ఊట బావిలా ఊరుతూండే ఈ జ్ఞాపకాలు! నల్ల మబ్బుల నీటి భారం వానై వరదై ముంచెత్తితే మటుమాయం…ఎంతదృష్టం! కనురెప్పల కన్నీటి భారం చినుకై కురిసి కురిసి కడలిలోనే … Continue reading →

 పై పై బతుకు… ఇప్పుడంతా పై పై బతికేయ్యటం అలవాటు చేసేసుకున్నాం ఏ క్షణానన్నా పొరపాటున అంతరాలలోకి జారిపడితే ఆత్మవిమర్శలు చుట్టుముడితే అస్తిత్వం ప్రశ్నిస్తే మిగిలేదంతా అంధకారమే! ఇప్పుడంతా పై పై బతుకులకు సౌఖర్యాల మేకప్పులే మస్కారా కరిగితే, ఐలైనర్ చెదిరితే కాంతి క్షిణించిన కళ్ళలో జీవాన్ని భూతద్దంలో వెతుక్కోవాల్సిందే! లిప్ గ్లాస్ అద్దిన నవ్వులు … Continue reading →

ఆ జ్ఞాపకాలు ఊగిసలాడుతున్న ఆ జ్ఞాపకాలు ఊడిపడిపోతే ఎంత బాగుండు! రెప్పల్లో ఇరుక్కున్న ఆ నలుసు ఒకేసారి కన్నీటిలో కొట్టుకుపోతే ఎంత బాగుండు! ఎన్నిసార్లు అనుకుంటానో, ఆ క్షణాలు తిరిగి రాయగలిగితే చాలని! ఆ అనుభవాల శకలాలు అసలేం మిగలనట్టు శిధిలమయితే చాలని! తడమకపోయినా తట్టిలేపుతున్న ఆ తలపులు పాతుకుపోయిన ఆ గురుతులు వెంటాడుతూనే ఉంటాయి…

ఓ విజయం ఓ విజయం రారమ్మని ముద్దు ముద్దుగా పిలిచింది. ఎగురుకుంటూ హుషారుగా పరుగెత్తాను. నన్నే చూస్తూ కవ్విస్తూ వెనువెనుకకు అడుగులు వేసింది….. బుంగమూతి పెట్టి దొంగ చూపులు చూస్తూ నేనూ అడుగులు వేసాను నవ్వుకుంటూ. అందలేదు..దోబూచులాడుతుంది… ఇక..ఉక్రోషం తన్నుకొస్తుంది వేగం పెంచాను అయినా అందదే దుఖం పొంగుకొచ్చింది పరుగాపలేదు.. ఓపిక తగ్గుతుంది నీరసం వస్తుంది … Continue reading →

ఎవరు? హృదయాంతరాలలో శూన్యతను పదే పదే   గుర్తుచేస్తున్నదెవరు? కనురెప్పల మాటున కన్నీటిని ఫ్రీజ్ చేయ్యమంటున్నదెవరు? చిరునవ్వును పెదవులపై అతికించమంటున్నదెవరు? ఉలిక్కిపాటు భద్రతను ఊహల్లో కల్పిస్తున్నదెవరు? ఇంటిపక్కన ఇల్లెవరిదో తెలియని కమ్యూనిటీలు నిర్మిస్తున్నదెవరు? బానిసత్వాన్ని బోధిస్తున్న విధ్యా విధానాలకు రచిస్తున్నదెవరు?  స్త్రీత్వానికి సుకుమారాన్ని అంటగడుతున్నదెవరు? పురుషత్వానికి కఠినత్వం కొలబద్దచేస్తున్నదెవరు? వేళ్ళసందుల్లో నుంచి జారిపోతున్న స్వేచ్ఛను గుప్పిట్లో నింపుతున్నదెవరు? కిటికీలు మూసేసిన గది గోడలకానుకుని ఆలోచిస్తున్న మేధావులెవరు? నగ్నత్వాన్ని చూడలేక కళ్ళు ముసుకుంటున్నదెవరు? ఎవరు? ఎవరు?…..సమాధానాల కొరకు మరికరిని  వెతకాలా?

మనసు నిజానికి మనసెప్పుడూ గాజుపలకే పగులుతూనే ఉంటుంది ముక్కలు ముక్కలవుతూనే ఉంటాయి… కానీ ఒక పారదర్శకమైన పొర మనసును  చుట్టి ఉంచుతుంది. ముక్కలు చెదిరినా నేలరాలకుండా ఆ పొరలోనే ఉండిపోతాయి… అందుకే కాబోలు ముక్కలయినా..మనసు మనదే.

 నాలోని నా గుహ నాకు నేనుగా నా ఒడిలో నేను పాపగా నా బడిలో నేను విద్యార్ధిగా నాలో నేనుగా ఒదిగిపోయే నా స్థానం అంతర్మధన సముద్రాన్నిఅంతరంగంలో ఇముడ్చుకున్న నా స్థలం నాలోని నా గుహ…..నా అంతర్గుహ… అటు ఇటు వీలుచూసుకుని హటాత్తుగా తనలోకి లాగేసుకుంటుంది ఆలోచనల ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోయినట్టు సంఘర్షణల కొలిమిలో కాలిపోతునట్టు గతమంతా ఓ … Continue reading →