సినిమాలు – క్వీన్, ఫిరాక్, Mr and Mrs Iyer

సినిమాలు – క్వీన్, ఫిరాక్, Mr and Mrs Iyer

దాదాపుగా ప్రతీ సంవత్సరం ఈ టైంలో బోల్డు ఖాళీ దొరకుతుంది. సమ్మర్ హాలిడేస్ మొదలవ్వక ముందే జాలీ ఫీల్ వచ్చేస్తుంది. ఈసారి సినిమాలు సంగతి చూద్దామనుకున్నాను.  రీసెంట్ గా ఒకటి  రెండు తెలుగు సినిమాలు చూసి కలిగిన విరక్తిలో నుంచీ బయటపడాలని హిందీ సినిమాల జోలికి వెళ్లాను. అలా ఈ వారం మూడు హిందీ సినిమాలు చూసాను.

క్వీన్ : ఈ మధ్య కాలంలో వచ్చిన చక్కటి సినిమా. మన సంతోషం, దుఖం పూర్తిగా మన అనుకున్న వారిపై  ఆధారపడుందని అనుకుంటాం. ఎల్లవేళలా వారి వద్ద నుంచీ ప్రేమను, ఆప్యాయతను, మెప్పును ఆశిస్తాం. ఒకవేళ మన expectations కు భిన్నంగా జరిగితే, మనం ప్రేమించిన వ్యక్తి మనల్ని తిరస్కరించి వెళ్ళిపోతే…జీవితం మూగబోయి, మన ప్రపంచమంతా విషాదంతో నిండిపోతే… అది ముమ్మాటికీ మనదే తప్పు. మన  జీవితాన్ని మనం  ప్రేమించుకోలేకపోవటం అత్యంత  విషాదం. . కోల్పోయిన చోటే మళ్లి జీవితం మొదలవుతుంది, మొదలుపెట్టాల్సిందే మనం మాత్రమే. ప్రేమ, ద్రోహం, పెళ్లి, విడాకులు, సమాజం వీటన్నింటికంటే జీవితం గొప్పది అని చెప్పే మంచి సినిమా క్వీన్.

తన వెనకబడి, ప్రేమించిన వ్యక్తి పెళ్ళికి ముందు రోజు నేను నిన్ను చేసుకోనని వెళ్ళిపోతే, ఆ నిరాశతో కొన్ని రోజుల క్రితం ఆశగా  పొదుపుచేసుకున్న డబ్బుతో కొనుక్కున్న హనీమూన్ టికెట్లు పట్టుకుని తనొక్కతే పారిస్ బయల్దేరుతుంది కధానాయిక రాణి. ఆ ట్రిప్లోని ఆమె అనుభవాలు, ఆ అనుభవాలు ఆమెను ఎలా మారుస్తాయి అనేదే ఈ సినిమా.

మొదట్లో హోటల్ రూంలో నుంచీ కూడా బయటకు రాదు, దిగులుగా ఉంటుంది. మెల్ల మెల్లగా భయం భయంగా బయటకు వస్తూ కొత్త లోకాన్ని బెదురుగా చూస్తూ ఒక్కో అడుగు వేస్తుంది. వేస్తున్న ప్రతీ అడుగులోను తనలోని తెగువను, ధైర్యాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోతూ ఉంటుంది. తన ఆనందాన్ని తనలోనే వెతుక్కునే రాణి కధ.  World scares you until you spread your wings. You will be surprised to see a world in you once you start flying.

ప్రపంచంలో కావల్సినంత మంచి ఉందని రాణికి ఎదురయిన వ్యక్తులు మనకు చెపుతూఉంటారు.   It was such a good positive feel in every frame.

కొన్ని రోజుల క్రితం నువ్వు నాకు సరిపడవని వెళ్ళిపోయిన వ్యక్తిని బేలగా కన్నీళ్ళు నిండిన కళ్ళతో చూసిన రాణి,  నువ్వు నాకు కావాలని తిరిగొచ్చిన అతని చేతికి  వెడ్డింగ్ రింగ్ తిరిగిచ్చి, కౌగలించుకుని thank you అని చెప్పి విశ్వాసం నేర్చిన నడకతో  వెళ్ళిపోతుంది.

రాణి ఇచ్చిన పాజిటివ్ ఫీల్ ఎంజాయ్ చేస్తూ, నెక్స్ట్ ఏం సినిమా చూడాలా అని నెట్ లో వెతుకుంటుంటే, Firaaq కంటపడింది.

Firaaq: హ్మ్….ఏమి చెప్పను! ప్రపంచంలో ఇంత విద్వేషం ఉందా, మనిషి మనిషి మధ్య ఇంత లోతైన అంతరాలున్నయా  అని ఉలిక్కిపడేలా చేసే చిత్రం.  చాన్నాళ్ళ క్రితం  చూసిన ముంబై మేరే జాన్,  షూట్ ఆన్ సైట్, ఆమీర్  సినిమాల అనుభవాన్నే ఫిరాక్ కూడా మిగిల్చింది.

కమ్యూనల్ రైట్స్ చేసిన గాయాలు కాలంతో పాటూ మానినా మనిషి లోపలున్న విద్వేషం ఎప్పటికీ చెరగని మచ్చలా ఉండిపోతుంది….చరిత్రలోను, ఆ దురదృష్టవంతుల జ్ఞాపకాలలోను.

ఈ సినిమా చూసిన తర్వాత చాలా సేపు ఆలోచనల్లో ఉండిపోతాం.

మనిషి మూలం ఏమిటి? ప్రేమా లేక ద్వేషమా? ప్రేమే అయ్యుండొచ్చు, లేకపోతే ఈ పాటికి సర్వనాశనమయిపోదే కాదూ ఈ భూమండలం! అదే నిజమైతే ఇంత hateredness    ఎక్కడ నుంచీ వచ్చింది? బహుశా సమయం, సందర్బాన్ని బట్టి ప్రేమ ద్వేషం బయటపడుతుంటాయి కాబోలు. ద్వేషమనే ఎమోషన్ను పెంచి మనుష్యులను ముక్కలు ముక్కలుగా కత్తిరించటం మనుష్యులకే చాతనవును.

ఈ సినిమాలో నాకు బాగా నచ్చిన సీన్, దీప్తి నావల్ భర్తకు బయపడుతూ బితుకు బితుకుమనే  ఓ మధ్య తరగతి ఇల్లాలు.  కర్టెన్ జరుపుతున్నా, కిటికీ తలుపు తెరుస్తున్నా ఫ్లాష్ లా ఓ యువతి కనిపిస్తూ ఉంటుంది. బట్టలు చిరిగిపోయి, ఒళ్ళంతా దెబ్బలతో ఓ లోగ్ ముజే మార్ డాలేగా, ముజే బచావో అని దీనాతి దీనంగా తన గుమ్మంలో అర్ధిస్తూ ఉంటుంది.   ఆ రాత్రికి షెల్టర్ ఇచ్చి ఆ యువతిని రక్షించలేకపోయిన తన నిస్సహాయత, అపరాధభావం యువతి రూపంలో పదే పదే తన కళ్ళ ముందు కనిపిస్తూ ఉంటుంది. తనని తాను శిక్షించుకోవటానికి, సలాసలా కాగిన నూనే చుక్కలను తన చేతిపై వేసుకుంటూ ఉంటుంది.  మనల్ని వెంటాడే సన్నివేశం ఇది.

రోడ్డుపై కనిపించిన చిన్న బాబును ఇంటికి తీసుకొస్తుంది. ఆకలితో ఉన్న  బాబుకు తినటానికి ఇస్తున్నప్పుడు, ఆవిడ చేతిపై ఉన్న బొబ్బలు, పుండులను చూస్తూ, ఆప్ కో భీ జలాదియా ఓ లోగ్, కాల్చివేయబడ్డ తన తల్లిని గుర్తు చేసుకుంటూ అంటాడు.

 Mr and Mrs Iyer : మద్రాస్ వెళ్తున్న బస్సు హిందూ ముస్లింస్ గొడవల మూలాన  ఒక ప్రాంతంలో ఆగిపోతుంది. కర్ఫ్యూ కారణాన ప్రయాణికులు కొన్ని రోజులు అక్కడే ఉండిపోవాల్సిన పరిస్తితి. బిడ్డతో ప్రయాణం చేస్తున్న తమిళ్ బ్రహ్మిన్  స్త్రీ, బెంగాలీ ముస్లిమ్ రాజు ఒకరికి ఒకరు సాయంగా ఎలా బయటపడతారనే కధ. అదే భావన, ఒకరిని ఒకరు చంపుకునే ద్వేషం, ఒకరిని ఒకరు రక్షించుకునే సాయం.

 

సినిమా చూస్తే ఎదో ఒక ఫీల్ ఉండాలి. కామెడీ అయితే నవ్వుకున్నాం అనో, సీరియస్ మూవీ అయితే ఆలోచన కలిగించిందనో ..కనీసం ఎదో ఒక భావన మనలో కలగాలి.   ఈమధ్య వస్తున్న ఎక్కువ సినిమాలు అసలు ఎందుకు తీస్తున్నారో , మనమెందుకు చూస్తున్నామో, అర్థంపర్థం లేకుండా  ఏం తీసినా మనం చూసేస్తామని తీస్తున్నారో, మనం చూస్తన్నామని వాళ్ళలా తీస్తున్నారో..ఏమిటో అంతా అయోమయం, తెలుగువైతే మరీనూ!

 

పువ్వులండోయ్..పువ్వులు

పువ్వులండోయ్..పువ్వులు  

పువ్వులమ్మే దుకాణంలోకి కొనడానికి కాకుండా ఫోటోలు తియ్యటానికి వెళితే ఎలా ఉంటుంది? ఇదిగో ఇలా ఉంటుంది.

ఎర్రెర్రని గులాబీలు, ముత్యాల ముగ్గులో రావుగోపాల రావ్ డైలాగ్ గుర్తొస్తూ

 నేనే మహారాణిని అన్నట్టూ లేదూ..

ఈ ఫోటో సరిగ్గా రాకపోతే తెలుపు నలుపుల్లోకి మార్చేసా. అప్పుడు గులాబీ రెక్కలపైని నీటి బిందువులు ఎంత చక్కగా కనిపిస్తున్నాయో.

నీ ఎర్ర బడాయి పాడుగానూ!  నేనేం తక్కువనుకున్నావా? నాపేరే ఈ పువ్వుకు పెట్టారు..నేనే గులాబీని

చాలుచాల్లే,   మా రంగులు మా సొగసుల ముందు మీ బడాయి హుస్ కాకి

ఎన్ని రంగులున్నా నా తెలుపు తర్వాతే అన్నట్టు ఈ తెల్లటి పువ్వుల నవ్వులు

 

ఏ మాటకామాటే….ఊర్లో ఎన్ని పువ్వులున్నా, మనింట్లో మన కుండీలో పూసిన పువ్వు అందమే అందం. 🙂

గాలి బుడగ

గాలి బుడగ 

తనలో తాను నిండుగా గాలిని నింపుకున్న బుడగ
హటాత్తుగా మన మధ్యలోనికి వచ్చిపడుతుంది. 
అనివార్యంగానో, అయోమయంగానో 
అత్యుత్సాహంగానో, ఆశతోనో
నెత్తిన పెట్టుకుని 
ఊపిరితిత్తులు నొప్పెట్టేలా 
ఊపిరిని ఊది ఊది ఊరంత చేస్తాం.

అక్కడో ఇక్కడో
అది గాలిబుడగన్న వారి నెత్తిన గట్టిగా మొట్టుతాం.

మేడలు కట్టే హడావుడిలో
గాలి సంగతి ఆలోచించనే ఆలోచించం.

అంతే హటాత్తుగా
బుడగ భళ్ళున బద్దలవుతుంది.
బెంబేలెత్తిపోతాం
మోసపోయామని ఏడుస్తాం
గగ్గోలుపెడతాం
……
……………
మనం వెర్రిబాగులోళ్లమని…..మెల్లమెల్లగా మర్చిపోతాం

తోడు

తోడు 

నువ్వూ నేనూ రెండు విరుద్ద భావాలను వ్యక్తీకరిస్తున్నాం అనుకుంటున్నాం

తరచి తరచి చూస్తే వాటి మూలం ఒకటే  నేస్తం!

నువ్వన్నావు, కష్టాన్ని పంచుకునే తోడొకటి లేకపోవటమే పెద్ద లోటని

నేనన్నాను, సంతోషాన్ని పంచుకోలేని తోడు ఒక తోడే కాదని

హుటాహుటిన పెద్ద పెద్ద గ్రంధాలను మోసుకోచ్చావ్

నీ చూపుడు వేలితో

ఆ నీతుల వెంట పరుగులు పెడుతూ

కన్నీటిని తుడిచే చెయ్యే ముఖ్యమన్నావ్

అయ్యో నా ప్రియ నేస్తమా, నీకెలా చెప్పనూ?

అ ముని వేళ్ల నుంచీ ధారలుగా కారుతున్న జాలిని దాటుకుని

నాలుగడుగులు ముందుకెళ్ళి

ఓ సారి వెనక్కి తిరిగి చూడు

చప్పట్ల మోతలు కాదని అవి మెటికల  శబ్దాలని తెలుసుకుని నివ్వెర పోతావ్!

అందుకే అంటాను, సంతోషాన్ని పంచుకునే సాహచర్యమే అసలైన తోడని

మెట్రో ప్రయాణం

మెట్రో ప్రయాణం 

పోయిన వారం ఓ నాలుగు రోజులు కార్పరేట్ ట్రైనింగ్ అటెండ్ అవ్వాల్సి వచ్చింది. ఇలా ట్రైనింగ్లకు పంపించి ఆ తర్వాత expectations తో బాదటం ఆఫీసోల్లకు మహదానందం.

ఆ ఇన్స్టిట్యూట్ లొకేషన్ మ్యాప్ మావారి చేతిలో పెట్టి కాస్త దారి చెప్పవయ్య అంటే, ఆ ప్లేస్ చాలా దూరం. ఫ్లై ఓవర్లు ఎక్కాలి,  అండర్ పాసుల్లో దిగాలి, రౌండ్ అబౌట్లు తిరగాలి, ఎగ్జిట్లు తీసుకోవాలి, ఎన్నో సిగ్నళ్ళు దాటాలి…పైపెచ్చు ఆ దారంతా ట్రాఫిక్ మయం.  డ్రైవింగ్గుల్లాంటి ఫీట్లు వొద్దు, మెట్రోలో వెళ్లమని ఓ సలహా పడేసారు.

ఇదంతా నాపై కన్సర్న్ అనుకునేరు..అస్సలు కాదండి బాబు.  నేను గ్యారెంటీగా దారి తప్పుతాననే తన ప్రగాడ నమ్మకమూను, అలా తప్పి ఎటో వెళ్ళిపోయి, కారు ఏ మూలనో ఆపేసి, ఫోన్ కొట్టి…. I lost my way, ఎక్కడున్నానో తెలీదు, వెతుక్కునొచ్చి తీసుకెళ్లమంటానని ముందు జాగ్రత్తగా తనను తాను రక్షించుకునే దారన్నమాట అది.

అసలు సంగతేమిటంటే…. నేను దిక్కులు చూడటంలో దిట్ట, దారులు గుర్తుంచుకోవటంలో జీరో. అయినా బుజ్జి బుర్రలో ఎన్నని ఎక్కించుకుంటాం చెప్పండి. It needs pampering too, you know 🙂

మా ఇంటికి రెండు కిలోమీటర్ల దూరంలో మెట్రో స్టేషన్ ఉంది. అక్కడ కారు పార్క్ చేసి, ట్రైన్ ఎక్కి జంక్షన్లో దిగి, అక్కడ స్టేషన్ మారి ఇంకో ట్రైన్ అందుకుని వెళితే, అక్కడ నుంచీ ఇన్స్టిట్యూట్ వాళ్ళ పిక్ అప్ వాన్ ఉంటుంది. దార్లు వెతుక్కునేకంటే ఇదేదో బాగానే ఉందే, ఎంచక్కా కూర్చుని దిక్కులు చూస్తూ ప్రయాణించొచ్చు అనుకున్నా. కూర్చునే అంత ఖాలీ ఉండదు, వేళాడుతూ వెళ్ళాలని నాకప్పుడు తెలీలేదు.

మొదటిరోజు కాస్త ముందుగానే బయలుదేరా. ఒక ట్రైన్ దిగి, ఇంకో ట్రైన్ అందుకునేవారు స్టేషన్లో పరుగులు పెడుతుంటే,  వీళ్ళందరికీ ఇంత తొందరేంటి, ప్రతీ ఐదు నిమిషాలకు ట్రైన్ ఉందిగా అని నవ్వుకున్నా కూడా.

ఏ ట్రైన్ ఎక్కాలి, ఎక్కడ మారాలో తెలిసిపోయిందని మర్నాడు ఆలస్యంగా బయలుదేరి… హి హి హి  నేను కూడా పరుగులు పెట్టా.

Travelling in metro gives a glimpse of life.

క్యాండీ క్రష్ ఆడుతున్న వారు, పేస్ బుక్  ట్విట్టర్ పోస్ట్లు చూస్తున్న వారు, వాట్స్ అప్ లో మెసేజింగ్ చేస్తున్నవారు, సన్నటి తీగలతో చెవులను మూసుకున్న వారు… సగానికి పైగా జనాలు తమ అరచేతిలో ఇమిడిపోయిన పరికరంలోకి తమ చూపుడు వేలితో ఇరుక్కుపోయారు.

అక్కడక్కడ న్యూస్ పేపర్ చదువుతున్నవారు ఉన్నారు. వయసులో పెద్దవారు, ప్రగ్నేంట్ స్త్రీలు, చిన్న పిల్లల తల్లులు వస్తే తాము కూర్చున్న సీట్లలోనుంచీ లేచి వారికి కుర్చోమనటం లాంటివి చక్కటి దృశ్యాలు.

కాలేజి కుర్రాడు ఓ పెద్దాయనకు అలా సీటు ఇవ్వబోతే ఆయన నవ్వుతూ వద్దన్నారు.

నేను రిటర్న్ వచ్చే టైంలో ఎయిర్లైన్స్ ఉద్యోగులు కొందరు ఎక్కేవారు. ఒకావిడ ఏకంగా నుంచునే తన మొబైల్లో సినిమా చూసేస్తుంది.

ట్రైన్లోని రాడ్నో లేక కార్నర్ లోనో ఆనుకుని నుంచుని కళ్ళు ముసుకుంటున్న వారిని చూస్తుంటే, లైఫ్ ఇస్ నాట్ ఈజీ అనిపిస్తుంది.

వెళ్ళిన నాలుగు రోజులు పిక్ అప్ వాన్ కోసం వెయిట్ చేస్తూ నాతో పాటూ మరో ఆవిడ కూడా ఉన్నారు. ఆవిడ వేరే కోర్స్ చేస్తున్నట్టున్నారు. నేను పలకరిద్దామన్నా, ఆవిడ చెవుల్లో ప్లే అవుతున్న మ్యూజిక్ నన్ను ఆపేసింది.

చిన్నప్పుడు మనం చేసిన రైలు ప్రయాణాలు గుర్తున్నాయా? రైలెక్కగానే కాస్త మొహమాటంగా సీట్లలో సర్దుకుని, బెర్తులు దించేసరికి పలకరింపులు, పరిచయాలు,స్నేహాలు అయిపోయేవి కదూ.

ఆ నాలుగు రోజుల్లో నేను చూసిన అధ్బుతమైన దృశ్యం…. వయసు డెబ్బైదాకా ఉంటాయనుకుంట! వృద్ధ దంపతులు. ఎవరూ ఆవిడపై పడకూడదన్నట్టు, జర్క్ లకు ఆవిడ ఎక్కడ తూలుతుందో అన్నట్టు ఆ పెద్దాయన తన చేతిని ఆవిడ  భుజం చుట్టూవేసి భద్రంగా పొదిగి పట్టుకున్నారు. ఆయన మోహంలో ఎదో కళ, అంతే కంగారు కూడా ఉంది. ఆవిడ మొహం నాకంత కనిపించలేదు.  వాళ్ళిద్దరూ ట్రైన్ దిగుతుంటే, ఆయనే తన ఆసరా కోసం ఆవిడను పట్టుకున్నారా అనిపించేలా ఉంది. వారి body language లో చెప్పలేని అన్యోన్యత. నిండు నూరేళ్ళు ఒకరికోసం ఒకరు బతకాలి ఆ పెద్దాలిద్దరూ.

నవ్వుతున్న పెదాలు, ఆలోచనలో ఉన్న కళ్ళు, నీరసంగా కదులుతున్న కాళ్ళు, హుషారుగా పరుగులు పెడుతున్న పాదాలు…  ఆ అరగంట గంట ప్రయాణంలో రవ్వంత జీవితం కనిపిస్తుంది.

 

టైం ఎందుకు ఉండదు?

టైం ఎందుకు ఉండదు?

“అస్సలు తీరట్లేదంటే నమ్మండి. చాలా బిజీగా ఉంటున్నాను”

“ఊపిరి పీల్చుకోవటానికి  కూడా టైం దొరకట్లేదు”

“లైఫ్ ఇస్ డామ్ హేక్టిక్”

కాలమానాలతో సంబంధం లేకుండా సంవత్సరం పొడుగునా ఇవే మాటలు పదే పదే  వల్లె వేసేవారికి ఓ ఉచిత సలహా….మీరు పనులన్నీ పక్కన పడేసి యుద్ధప్రాతిపదికన హిమాలయాలకు ప్రయాణం కట్టి, బ్రహ్మ విష్ణు శివ పార్వతి మొదలగు దేవతలు, దేవుళ్ళ దర్శనం కొరకు ఘోర తపస్సు ఆచరించి రోజుకు నూట పాతిక గంటలు ఉండేలా వరం పొంది, అందులో ఓ రెండు మూడు గంటలు ఉచిత సలహా నిమిత్తం నాకు ఇచ్చేయ్యాలని మనవి.  గమనించాలి, పనులన్నీ పక్కన పడేసి అన్నానే కానీ పనులు అవచేసుకుని అనలేదు!

నిజమే…జీవితంలో కొన్ని కొన్ని దశలలో చాలా బిజీగా ఉంటాం.

నిజంగా… జీవితమంతా అంత బిజీగా ఉంటామా?? జీవించటానికే తీరిక లేనంత పనులా మనకి?!

జీవితం ఎవరికీ వడ్డించిన విస్తరి కాదు. మనమే వండుకోవాలి, మనమే వడ్డించుకోవాలి. కనీసం ముద్దలు నోట్లో పెట్టుకునే తీరిక లేదు అనేవాళ్ళతోనే చిక్కు.

ఓ రెండుమూడేళ్ళు సాగే ప్రాజెక్ట్ లో పని చేస్తున్నాం అనుకుందాం. కొన్ని కొన్ని డెవలప్మెంట్  ఫేసుల్లో పని గంటల నిమిత్తం లేకుండా పని చెయ్యాల్సి వస్తుంది. అలాంటి పరిస్తితుల్లో తీరిక లేదు, బిజీ అంటే అందం సందం. అలాకాకుండా ఆ రెండు మూడేళ్ళు పగలు రాత్రి ఆఫీసు చూరు పట్టుకుని వేళాడుతున్నారంటే, అక్కడ ఏదో లోపం ఉందనుకోవాల్సిందే. మన పరిధి, మన ప్రయారిటిస్, మన division of time, మన division of work మనకి తెలీయోద్దూ?

ఒకావిడ…ఇళ్ళు అద్దంలా మెరిసిపోవాలనుకుంటుంది. ఆ పనిలో ఆవిడ ఆనందం పొందితే అంతకంటే కావల్సిందేముంది. ఆనందం కాకుండా ఆయాసం మాత్రమే ఆవిడ అనుభవిస్తుంటే ఏం ఉపయోగం?

మరొకాయన…భూప్రపంచంలో ఉద్యోగధర్మాన్ని ఈయన మాత్రమే సక్రమంగా నిర్వహిస్తున్నట్టు భుజాలు లాప్టాప్ బరువుతో వంగిపోయి ఉంటే ఏం సుఖం?

నాకు తెలిసిన  ఒక మహిళ, ఆవిడంత energetic person ని నేనూ ఇంతవరకూ చూడలేదు అనిపిస్తూ ఉంటుంది.  పదిమందికి సమాధానం చెప్పాల్సిన స్తితిలోనూ ఆవిడ మోహంలో విసుగుకానీ, చిరాకుకానీ, అలసట కానీ కనిపించవు. ఈ బిజీ బిజీ శాల్తీలు కొందరు, “ఆవిడ అన్ని పనులు ఎలా చేసుకుంటుంది. బహుశా ఇంట్లో ఏమీ పట్టించుకోదేమో. పిల్లలను సరిగ్గా పెంచటం ఆవిడకు ఎలా కుదురుతుంది”, ఇలా మాట్లాడుకుని తృప్తి పడేవారూ ఉంటారు.

ఒక్కోసారి సెకను ముళ్ళు వెనుక పరుగులు పెడుతూ ఉంటాం, కాదనట్లేదు. కానీ ఇరవైనాలుగ్గంటలూ ఆ సెకను ముళ్ళు వెనుక పరిగెడుతూనే ఉన్నాం అనే భ్రమలో నుంచీ బయటకు రాకపోతే సెల్ఫ్ సింపతీలోకి జారిపోయి పది నిమిషాల పనిని కూడా ఏకాగ్రతగా చెయ్యలేం.

“నీకు టైం ఎలా దొరుకుతుంది?”, అని నన్ను ఎవరన్నా మెచ్చుకుంటే, అందులో గొప్పేముంది అని ఇబ్బందిగానూ…

”నీకు చాలా టైం ఉన్నట్టుందే!”, ఎప్పుడైనా వినిపించే ఎగతాళి పట్ల జాలిగాను ఉంటుంది.

అసలు టైం ఎందుకు ఉండదు? అలా ఉండకుండా ఎలా ఉంటుంది?

నాకు నవలలు ఏకబిగిన చదవటం ఇష్టం. అలా చదివితేనే ఆ ఫీల్ ఉంటుంది. ప్రస్తుత పరిస్తితుల్లో ఓ రోజంతా పుస్తకానికి కేటాయించి స్తితిలో లేను, ఇప్పట్లో ఉండను కూడా.  రోజుకో రెండు పేజీలు, వారాంతంలో మరో నాలుగు పేజీలెక్కువ లెక్కన నెలో రెండునెల్లో సాగుతాయి నా నవలా పఠనాలు. ఈ సాగదీయటంలో ఫ్లో మిస్ అయిపోయి, సీక్వెన్స్ అర్థం కాక పక్కన పెట్టేసిన పుస్తకాలు ఎన్నో. ఎప్పుడోకప్పుడు చదవకపోతానా, చూద్దాం! అందుకే కధల పుస్తకాలకే పరిమితయ్యాను ఈ మధ్య.

“మీకు పుస్తకాలు చదివే తీరికా” , అని ఆశ్చర్యపోయే వారిని సీరియస్గా ఓ మొట్టికాయ వెయ్యాలనిపిస్తుంది నాకు. దమ్ము, జలసా, బలుపు, జులాయిలకు మూడు గంటల సమయం  ఆకాశంలో నుంచి ఊడిపడగాలేంది, పుస్తకానికి  ఓ అరగంట దొరకదా!? రాస్తే ఇంకో టాపిక్ అవుతుంది కానీ పనీపాట లేనోల్లే పుస్తకాలు (*అందులోనూ తెలుగు పుస్తకాలు) చదువుతారని అనేసుకోవటంలో  మన తెలుగోళ్ళు గొప్ప (తెచ్చిపెట్టుకున్న) ఆనందాన్ని  పొందుతారు.

నాకో లిస్టు అఫ్ కోరికలు (తీరనివి, తీర్చుకోవాల్సినవి) ఉంటాయి. అందులో ఫోటోగ్రఫీ కోర్స్ చెయ్యటం ఒకటి.

అబ్బబ్బే…కోర్సులు గీర్సులు ఏం అక్కర్లేదు, చేతిలో కెమెరా వుంటే చాలు, క్లిక్ క్లిక్ క్లిక్ మనిపించి సాగరసంగమం భంగిమ టైపులో ఫోటోగ్రఫీ నేర్చేసుకోవొచ్చు అని తృప్తి పడిపోయా.

ఇప్పుడు కొంత కెమెరా కబుర్లు  చెపుతాను. ఎందుకు చెపుతున్నానంటే, ఫోటోలు తియ్యాలంటే పొద్దస్తమానూ కెమెరా తగిలించుకుని తిరగక్కరలేదు, కుదిరినపుడు మోసుకుని పోతే చాలు, అంతోటి దానికి గంటల గంటల సమయం అవసరం లేదని చెప్పటానికి.   ఇందులో సొంత డబ్బా లేదని మీరు గమనించాలి, లేకపోతే నేను ఊరుకోను మరి 🙂

ఈ మధ్య కాస్త పని ఒత్తిడి (వస్తే అన్నీ ఒకేసారి వచ్చిపడతాయి. యమ కింకరుడిలాంటి బాస్, ఆపరేటింగ్ సిస్టం upgrade ఒకేసారి వచ్చిపడ్డాయి. పని చేస్తున్న కొన్ని సాఫ్ట్ వేర్లు మాకు వయసైపోయింది అని అటకేక్కేసాయి.  బతుకు గూగుల్ మయం అయిపొయింది), పిల్లల పరీక్షలతో  (బోడి చదివే రెండో తరగతికి ఇంత సీన్, మరి చెయ్యాలికదా, తప్పదు) కెమెరా అటకెక్కి, బాటరీ బావురుమన్నది.

సెకండ్ క్లాసు గ్రాడ్యుఏషన్ ఆనందంలో ఈ వీకెండ్ పార్కుకు వెళ్దాం అనుకున్నాం. మా ఊర్లో పార్కులు విశాలంగా పచ్చగా భలే బాగుంటాయి. మొత్తానికి కెమెరా దుమ్ము దులిపాను. Actually I was terribly missing it.

మా ఎడారి వెధర్ రిపోర్ట్ లో ఆ రోజు వర్షం, గాలులు వగైరా వగైరా అన్నారు. అయినా కూడా ఉదయాన్నే సూర్యుడు ఎంచక్కా వచ్చేసాడు. పనులన్నీ అయ్యాయనిపించి బయలుదేరేసరికి మబ్బులు బయలుదేరి అప్పుడో చినుకు అప్పుడో చినుకు మొదలుపెట్టాయి. అయ్యో అనుకునేలోపే వర్షమూ వెళ్ళిపోయింది. హమ్మయ్య బతికిపోయాం, లేకపోతే బుడుంగులు బుర్ర తినేసేవారు కాదూ. వెళ్తూ వెళ్తూ కెమెరా తీసుకుపోయా.

మరికొన్ని……

చెట్లూ పుట్టలు పక్షులు కనిపించటం పాపం, ఆ అందాలను కట్టిపడేయ్యాలి

అలా అప్పుడు ఇప్పుడు తీసిన మరికొన్ని ఫోటోలు,

ఈ కింద ఫోటోలు గమనించండి. అదే ప్లేస్ లో కొన్ని నిమిషాల తేడాతో తీసిన ఫోటోలలో ఎంత వైవిధ్యం, ఎంత అందం ఉందో గమనించారా.

జీవితం వైవిధ్య భరితం, ఏ రంగు అందం ఆ రంగుదే. ఒకే రంగులో ఇరుక్కుపోకుండా అన్ని రంగులను ఆహ్వానించాల్సిందే.

ఇప్పుడు మీరందరూ కళ్ళు మూసుకోవాలి, కళ్ళు మూసుకుని ఎలా చదువుతాం అనే లాజిక్కులు తీయకండి. I have a surprise for you ….now open your eyes…

మొన్న వెళ్ళిన పార్కులో పెద్ద చెట్టు, ఆ చెట్టు నిండా సీమ చింతకాయలు/సింతమ్మ కాయలు. నాకు వాటి రుచి నచ్చదు కానీ అవి చూడగానే టైం మెషిన్ ఎక్కేసి  చిన్నప్పటి వేసవి సెలవల్లోకి వేల్లోచ్చేసా 🙂

ఇలా వర్షం పడే సూచనలు కనిపించగానే ఇంటికి వెళ్ళిపోయాం. So all this pleasure can be grabbed in a day.

 Have some  pleasure in life.  Time is all yours, it’s you who needs to know to use it. ఉన్న సమయాన్ని ముక్కలు ముక్కలుగా విభజించేసి ఎదో ఓ ముక్కలో మనకు ఇష్టమైన వ్యాపకాలను సర్దేసుకోవాలి. Otherwise, life gets too dry. 

Moral of the story ఏమిటంటే  @ నిఖార్సైన బద్దకిస్టునన్నా బరించొచ్చు కానీ సర్వవేళసర్వావస్థలలోనూ పొద్దస్తమానూ బిజీ బిజీ అనే బిజీయిస్టులను తట్టుకోలేం.

ఈ మధ్య ఈ బిజీ గోల ఇద్దరిముగ్గురి దగ్గర విన్నాను.  నిన్న ఓ ఫ్రెండ్ ఫోన్ చేసి అదే మాట మాట్లాడితే వచ్చిన  విసుగు ఈ టపా అయిందన్నమాట. 🙂

కిడ్స్ డైరీ- పార్ట్2

కిడ్స్ డైరీ -పార్ట్2 

దేవుడు  కనిపించలేదే?

మా అల్లరి పిడుగులిద్దరు లిటిల్ కృష్ణ స్టొరీ బుక్ చదువుతుంటే శ్రద్దగా వింటున్నారు.
అందులో మేఘాల మధ్య ఇంద్రుడి బొమ్మ ఉంది.

“అమ్మ, గాడ్ sky లో ఉంటాడు కదా? ”
“hmmm……అనుకుంట”
“మరి….మరి…మనం ఫ్లైట్ లో వెళ్తున్నప్పుడు ఎందుకు కనిపించలేదు?”

అయ్యో..భగవంతుడా

కెమెరాను ఎంత జాగ్రత్తగా ఎక్కడ దాసినా, మా బుడంకాయలు ఇట్టే కనిపెట్టేసి..అదేదో toyలాగా ఆడేసుకుంటున్నారు.
టైం అవుట్ లు, విపు విమానం మోతలు workout అవ్వవు అని, ఇద్దరికీ చెరొక బొమ్మ కెమెరాలు కొనిచ్చాము.

ఏదన్న కొత్త బొమ్మ వచ్చాక రెండు మూడు రోజులు అదే లోకంలో ఉంటారు కదా.
అలా ఆ వీరులిద్దరు ఆ బొమ్మ లోకంలో ఉన్న ఒకనాడు ….నేలపై స్టీల్ బటన్ shapeలో ఉన్న ఒక వస్తువు కనిపించింది.

అదేమిటబ్బా అని మేమిద్దరం రెండు నిముషాలు ఆలోచించుకుని, “ఆ..ఏమై ఉంటుందిలే…toy కెమెరా shutter బటన్ అయివుంటుందిలే,” అని డిసైడ్ అయిపోయాం. ఇప్పుడు వాడికి చెప్పి లేనిపోని గొడవ, పేచి తెచ్చుకోవటం ఎందుకు అని పడేసాం.
..
..
..
..
…….
కొన్ని రోజుల ఆ తర్వాత…..ఫోటో తీద్దామని కామెర బయటకు తీసినప్పుడు జ్ఞానోదయమయినది….పడేసినది toy కెమెరా shutter బటన్ కాదు అని… GODDDDDD….

కిడ్డి బ్యాంకు తాళం ఎక్కడ మాయం?

 కిడ్స్ కిడ్డి బ్యాంకు coins తో నిండిపోయింది. ఓపెన్ చేసి పిల్లలతో coins లెక్కపెట్టిద్దామని చుస్తే తాళం ఎక్కడా కనిపించదే!

ఇల్లంతా వెతికి, కెలికిన నువ్వే ఎక్కడో పెట్టుంటావ్,నేను కాదు నువ్వే ఎక్కడ పెట్టావో మర్చిపోయావ్ లాంటి వాదులాటలు అయ్యాక …..
“ఆ small key ని మేమే కిడ్డి డబ్బాలో వేసేశాంగా,” తీరిగ్గా చెప్పారు మా బుడంకాయలిద్దరూ.

మట్టి ముంతల్లాంటివి కొనాల్సింది, వీళ్ళ సంగతి తెలిసిందే కదా!

హాట్స్ అఫ్ టు టీచర్స్

“Pencil Sharpeners are banned in the school ”

ఎందుకంటేనంట….ఈ బుడంకాయలు, ఫస్ట్ period నుంచి లాస్ట్ పిరియడ్ వరకు ఒకళ్ళ తర్వాత ఒకళ్ళు, డస్ట్ బిన్ దగ్గర నుంచుని పెన్సిల్స్ చెక్కేస్తున్నరంట….very funny 🙂

hats off to those teachers who handle kinder garden and primary kids.

రాకెట్

పేపర్ తో రాకెట్స్ చేసుకుని ఆడుకుంటున్నారు.
“హమ్మ, కొట్టుకోకుండా ఆడుకుంటున్నారు,”  అనుకునేలోపే
బుడంకాయి నంబర్ 1 రాకెట్ స్పీడ్ లో పరిగెత్తుకెళ్ళి దేవుడి దగ్గర ఉన్న అగ్గిపెట్టె తీసుకొచ్చాడు.

వీళ్ళ వీరంగం ఎరిగిన వాళ్ళము కదా…అంతే స్పీడ్ లో అగ్గిపెట్టి లాగేసుకుని, “ఎందుకురా నీకు మ్యాచ్ బాక్స్?”, అని అడిగితే….
“రాకెట్ కి ఫైర్ పెడతాము, అప్పుడు స్పీడ్ గా వెళ్తుంది” అని సెలవిచ్చాడు.

Boysssss……The dangerous!!!

భలే భలే

Dad says,

Finish your home work….otherwise cartoon cut!

Eat food…..if not no play!

Stop fighting….remember time out!

చెప్పిన మాట విను…వినకపోయావో నీ rights cut!
..
…
..

son says,

Dad I want this n this n this……
If you don’t give me, I will cut your “న్యూస్”!

భలే..భలే….

సంగీతం

ఇంట్లో అల్లరి కాస్తన్నా తప్పుతుందని కర్నాటక సంగీతం క్లాసులో జాయిన్ చేసాం.

మొదటి రోజు:
ఈ రోజు టీచర్ ఏం చెప్పారు?
సరిగమ చెప్పారు.
వేరి గుడ్…
రెండో రోజు:
మళ్లీ సరిగమే చెప్పారు

మూడో రోజు :
నిన్న ఏమి చెప్పారో ఈ రోజు కూడా అదే చెప్పారు

నెక్స్ట్ డే:
అమ్మ రోజు రోజూ ఎందుకు అడుగుతావ్? సంగీతం అంటే సరిగమే చెపుతారు!
oho….

వినాయకచవితి అనుమానాలు

పిల్లల పుస్తకాలకు పసుము కుంకుమ రాసి వినాయక పూజలో పెడుతుంటే పిడుగు నెంబర్ 1 అంటాడు, ” నా నోట్ బుక్స్ అన్ని తెలుగు బుక్స్ అయిపోతాయా? మరి మా టీచర్ కి తెలుగు రాదుగా?”…….

పూజా పుస్తకంలో చూస్తూ వాళ్ళ నాన్న అనర్గళంగా మంత్రాలు చదువుతుంటే, “dad dad stop it.. What are you reading? అంటే ఏంటో చెప్పు?”…..

కుదురుగా కూర్చోమని ఎన్ని సార్లు చెప్పినా వినకుండా, అగరబత్తి పొగతో ఆడేసుకుంటూ చెయ్యి చురుక్కుమన్నాక ఒక రాగం తీసి, అప్పుడు కుదురుగా కూర్చున్నాడు పిడుగు నెంబర్ 2 …..

కధ అని నేను చదవటం మొదలు పెట్టాను…. అనగనగా అని చెప్పకుండా ఏంటేంటో చదువుతావేంటమ్మ? ఇద్దరూ అయోమయంగా మొహం పెట్టారు.
మొత్తానికి కధ చదవటం అయింది అనిపించించి వాళ్లకు అర్థం అయ్యేదట్టు చెప్పాం……

దీపావళి బెదిరింపు

దీపావళి…. పిల్లల బడికి సెలవ్. ఇంట్లో ప్రాణం తీసేస్తున్నారు.
“అల్లరి ఆపకపోతే పోలీసుకు ఫోన్ చేస్తా ,” బెదిరించా.
“పొలిసు నా ఫ్రెండ్, “ఒక్క క్షణం ఆలోచించి చెప్పాడు.

వార్ని…..నేనే కహానీలు చెపుతున్నానంటే, వీడు నాకే ఎదురు కధలు
వినిపిస్తున్నాడే!! నేను ఇంకో క్షణం ఆలోచించా…

“సరే అయితే, నువ్విలాగే అల్లరి చెయ్యి, సాయంత్రం టపాకాయలు కట్”……హిహాహా, అలా రా దారికి.

అబ్బబ్బ..ఇంత బండతనం ఏమిటో!

కర్ణుడి కవచకుండలాల టైపులో ఈ మగపిల్లల మోకాళ్ళు, మోచేతులకు Permanent shields ఉంటే బాగుండు..

ఎందుకనగా, మాకున్న నాలుగు చిన్ని మోకాళ్ళు, మోచేతులలో కనీసం ఒక మోచేతికో, మొకాలికో సర్వవేళల సర్వావస్థలందునా చిన్నదో పెద్దదో దెబ్బ ఉంటూనే ఉంటుంది.

కృష్ణా ముకుందా

Kids are learning healthy food versus junk food at school. I picked butter during weekly grocery shopping

“Is butter healthy food or junk food”, asked my boy.

“You can eat butter in limited quantity. It’s a fatty food”, I replied

“ohhh….Then why Krishna is eating lots of butter?”, His quick question.

Ufff, I struggled to answer. As usual he is not convinced!

స్పెల్లింగ్స్

ఒకానొక హోం వర్క్ ఎపిసోడ్ లో daughter స్పెల్లింగ్ నేర్పిస్తున్నాను.
“నేను think చేసాను datar కరెక్ట్ స్పెల్లింగ్. ugh ఎందుకు రాయాలి?”, అంటూ మా పిడుగు వాదన. Indian accent, phonics sounds మ్యాచ్ కుదరక వాడిని convince చెయ్యలేక విసుక్కున్నాను.

మరో రోజు, నేను రాసుకున్న కధ పేపర్లు ఎలా దొరికాయో వాడి చేతిలో పడ్డాయి. పేపర్ నిండా పెన్సిల్ తో రైట్లు, రాంగ్లు దిద్దేసి మార్కులు కూడా వేసేసాడు. ఆ పేపర్లు పట్టుకును నా దగ్గరకు వచ్చి, “ఎన్ని సార్లు తెలుగు నేర్పించాను? అయినా అన్నీ తప్పులే “, అంటూ నాకో చిన్న సైజు క్లాసు పీకాడు… Tit for tat!

 

………….. ఇంకో పోస్ట్ లో ఇంకొన్ని

కిడ్స్ డైరీ

కిడ్స్ డైరీ 

పిల్లల ఫోటోలు ఎన్నో తీసి దాచుకుంటాం. వాటిని  చూస్తుంటే అప్పుడే ఎదిగిపోయారా అనే ఆశ్చర్యంతో పాటూ ఎక్కడో కొంచెం బాధగా కూడా ఉంటుంది. ఫోటోలను తీసి దాచుకున్నట్టు పిల్లల బుజ్జి బుజ్జి మాటలు కూడా దాచుకుంటే బాగుంటుంది కదా!

వారు అడిగే ప్రశ్నలలో వారి అమాయకత్వం, గడుసుతనం రెండూ ఉంటాయి. ఒక్కోసారి  ఆశ్చరంగాను మరోసారి అబ్బురంగాను ఉంటుంది.చాలా వరకూ  ఇలాంటి చిన్న చిన్న విషయాలకు అప్పుడే మురుసుకుని అంతలోనే మరిచిపోతాం. ఇలా గుర్తు తెచ్చుకుంటే  ఎలా ఉంటుందో చదవండి….

చిన్న పిల్లలు ఉన్న అందరి ఇళ్ళలోనూ అతి సాదారణంగా సాగే సంభాషణలే ఇవి.

టన్నుల కొద్దీ   పెన్సిల్లె స్వాహా చేస్తారే

ప్రతి రోజు స్కూల్ బాగ్ లో కొత్త పెన్సిల్స్ పెట్టటం…తిరిగి వచ్చేసరికి పెన్సిల్ పోవటమో లేక పావు అయిపోవటమో జరుగుతుంది. నా సగం జీతం ఈ పెన్సిళ్ళుకే సరిపోతుంది.

ఇంక లాభం లేదు…. అప్పు తీసుకుంటే ఎలాగూ తీర్చలేం, అందుకని ప్రపంచ బ్యాంకుకు కన్నం వేసి పెన్సిల్, sharpener, ఎరేసర్ ఫ్యాక్టరీ పెట్టి మేమే తయారు చేసుకుని మేమే వాడేసుకుంటాం.

 

Teacher is always right

కొత్త స్కూల్ బాగ్ పై KG II అని మార్కర్ పెన్ తో రాయటం ఎంత పెద్ద తప్పైపోయిందో!
“11 (eleven) రాసావేంటి, 2 రాయాలి కదా, kg 2 అని రాయాలి”
“I I …ఇలా కుడా రాయొచ్చు, దీన్ని రోమన్ నెంబర్ అంటారు”
“మా టీచర్ 2 అనే చెప్పారు..నువ్వు అబద్ధం చెబుతున్నావు,” ఏడుపు మొదలు…
ఇంకేం చేస్తాం…I I కొట్టేసి, 2 అని రాయాల్సి వచ్చింది…
At this age kids are so attached to the teacher..:)

 

మొక్కల పెంపకం 

go green పధకం కింద ఓ రెండు ఇండోర్ ప్లాంట్స్, మందార, బంతి, ఇంకేవో పూల మొక్కలు కొనుక్కొచ్చాము. ఉన్న రామాయణం సరిపోనట్టు మరో కొత్త రామాయణం మొదలయ్యింది.

మా బుడ్డాలిద్దరూ గంటకోసారి ఆ మొక్కలకి నీళ్ళు పొయ్యా,  ఒక మేధావేమో “look look plant grow అయ్యింది” అనా…

ఇంకో మేధావేమో “ఇంకా grow అవ్వలేదు, let’s put some more water “….

ఇదిగో ఇలా సాగుతుంది రామాయణం.
ఈ వింటర్ holidays అయ్యేదాకా అన్న ఆ మొక్కలు బతకాలని దేవుడ్ని ప్రార్ధిస్తున్నాను…మొక్కలు ఆయుష్మాన్ భవ…

 సినిమాలు బా బా బోయ్ 

డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చొని డిన్నర్ చేస్తున్నాం.   మా వాడు కాళ్ళుతో వాళ్ళ నాన్నని తన్నాడు. మొదట పొరపాటున తగిలిందేమో అనుకున్నాం. అదే పనిగా కాళ్ళు ఊపుతూ తంతున్నాడు.

“అది బాడ్ హాబిట్, Keep your legs properly ,” అంటే  “మరి 100 % సినిమాలో అలాగే చేసారు కదా, అప్పుడేమో తప్పు అనలేదుగా! ” అని ఎదురు అడిగాడు.

ఏమి చెపుతాం… సినిమా వాడికి చూపించినందుకు మమ్మల్ని  అనుకోవాలి.  అలాంటి అనుభవమే ఇక్కడ

ఎర్త్ చూపించు

ఆ రోజు  డాబా పైకి వెళ్ళాం.

“Hey kids come here… look at the moon, how beautiful it is. Tell me what the shape is?”

“Crescent.”

“Good boys ”

“అమ్మా, earth ని చూపించు.”

“This is earth “…. చెయ్యి కిందకు చూపిస్తూ చెప్పాను.

“ఇది earth ఏంటి? This is apartment ”

“ఓహో..అలాగా. మనం కిందకు వెళితే నేల కనపడుతుంది కదా. That is called earth .”

“అమ్మా…You don’t even know that. కిందకి వెళితే రోడ్ వుంటుంది.”

“హ్మ్…రోడ్, ఇల్లు, షాప్స్ ఇవన్నీ మనం earth పైన కట్టుకున్నాము.”

“మరి నువ్వు earth sky లో వుంటుంది అని చెప్పావు కదా. మూన్ ని చుపించినట్టే earth ని కూడా చూపించు sky లో. ”

“అవును కన్నా, మనం ఉంటున్న earth కూడా sky లోనే వుంటుంది.”

“అమ్మా, నీకేమి తెలీదు…..sky is up and we are down ”

“Dad….Dad…..come here ….”

[{నీకేమి తెలీదు}]@…….చ ఛ ఛా….ఇన్నేళ్ళలో ఒక్క స్టూడెంట్ కూడా నన్ను ఆ మాట అనలేదు…

 

మంచి పనయింది..నాన్నకు టీవీ టైం కట్

అనగనగా ఒక నాన్న. ఒక రోజున ఆ నాన్నగారేమో పిల్లలకు పాత పాటలు నేర్పించాలి అనుకున్నారంట.
“గాంధీ పుట్టిన దేశమా ఇది , నెహ్రు కోరిన సంఘమా ఇది,” నాన్న పాడుతున్నారు, వెనుకే పిల్లకాయలు అనుసరిస్తున్నారు. ….. ఇంతవరకూ కధ బాగానే సాగింది .
అసలు కధ ఇప్పుడు మొదలైంది!

“సామ్యవాదం…..”, నాన్నాగారి గొంతు హై పిచ్ లో పలికింది.
“సోనియా గాంధీ “……పిల్లలు ఇలా ఎత్తుకున్నారు !
నాన్న కు కళ్ళు బైర్లు కమ్మి , గొంతు మూగబోయింది .
పాపం పిల్లలు మాత్రమేమి చేస్తారు ? నాలిక తిరగకపోవటం ఒక కారణమైతే, టీవీలో ఈ మాట పదే పదే వినటం అసలు కారణం.

Moral of the story is, fathers shouldn’t watch news more than half an hour per day.

అమ్మకు చదవటం రాదు

“అమ్మా, ఎంత సేపు ఆ బుక్ చూస్తూ ఉంటావు? నీకు చదవటం రాదా?”
“నాకు చదవటం రాదా!!!,?,” ఆశ్చర్యంగా నేను.
“Then why are you staring at that page……read ”
“ఓహ్..అదా big people గట్టిగా చదవరు. నువ్వు small కాబట్టి పైకి చదవాలి”
“నేను కూడా big boy అయిపోయాను. You don’t ask me to read aloud..OK”

 

యాహూ….మా బాబుకి తెలుగు అక్షరాలు వచ్చేసాయోచ్ 

 

 

 

 

 

 

ఇది మూడేళ్ళ క్రితం సంబరం. హిందీ క కి తెలుగు క ఒత్తు పెట్టి కాన్ఫుస్ అయిపోతుంటే ఆపేశాం.

నోరు జాగ్రత్త

సందు చివర స్కూల్ బస్సు కనిపించగానే…
“No No…I don’t like this bus. నిన్న వేరే బస్సు వచ్చిందిగా, అది బాగుంది..నాకు ఆ బస్సే కావాలి” …..పేచి మొదలు పొద్దున్నే.

“మా బాబే??!!! మీ నాన్నని బాంకుకి కన్నం వేద్దామందాం, అప్పుడు ఎంచక్కా మనమే ఓ బస్సు కొనుక్కోవొచ్చు,” వాడి తిక్కకు కళ్ళు బైర్లుకమ్మాయి.

“కన్నం వెయ్యటమంటే ఏంటి?”, లా పాయింట్ తీసాడు….. నేను గుప్చిప్

 

ఇదంతా చదువే!!!

CBSC grade “1” సబ్జక్ట్స్, టెక్స్ట్ బుక్స్, నెంబర్ అఫ్ నోట్ బుక్స్ చూసి కళ్ళు గిర గిరా గిర గిరారా…రా తిరిగి డాం అని పడిపోయి ఇప్పుడే కొంచెం కోలుకోవటం మొదలుపెట్టా….
Wish me good luck to handle my kids…God help me…

 

 

 

 

………….. ఇంకో పోస్ట్ లో ఇంకొన్ని

ఓ పెళ్లి

ఓ పెళ్లి

పిలుపులు అయిపోయాయి. పోస్టులో పంపించాల్సిన శుభలేఖలు వెళ్ళాయి , బొట్టు పెట్టి పిలవాల్సిన దగ్గరి బంధుమిత్రులను పిలవటం దాదాపుగా అయింది.

ఇంక షాపింగ్ హడావుడి గురించైతే చెప్పనే అక్కర్లేదు. పీటలపై జంటను కుర్చోపెట్టే క్షణం ముందు వరకూ ఎవరో ఒకరు ఎదో ఒకటి కొంటూనే  ఉంటారు పెళ్లి పేరున.

పెళ్లికొడుకు సపరివారసమేతానికి పట్టు వస్త్రాలు, పంచిపెట్టటానికి తీపి పదార్ధాలు, ఖరీదైన గాజు గిన్నెలు లగ్నపత్రికన   భారీగానే సరఫరా అయ్యాయి.

మండపం పూల డెకరేషన్, దండల డిజైన్లపై తర్జన భర్జనలు సాగుతున్నాయి.

“పెళ్లి మట్టుకు ఘనంగా చెయ్యాలి”, పెళ్లి కూతురి తల్లిదండ్రుల చెవుల్లో ఈ డిమాండ్ రీసౌండ్ ఇస్తూ గాబరాపెట్టిస్తుంది.

ఆనందం, భయం, బెరుకు, ఎక్షమెంట్  అన్నీ కలిసి అయోమయంగా ఉంది పెళ్లి కూతురుకు .  పెళ్లి కొడుకుది దాదాపుగా అదే పరిస్తితి.

పెళ్లి రెండు నెలల క్రితం కుదిరింది. పెళ్లి కుదిరాక ఒకటి రెండుసార్లు కలిసారు. ఫోన్ సంభాషణలు బిల్లును భారీగానే పెంచాయి. అమ్మాయి మాటతీరు అబ్బాయికి నచ్చింది. అబ్బాయి  ఫ్రెండ్లీ నేచర్ తో అమ్మాయి  హ్యాపీగానే  ఉంది.

సరిగ్గా తెలీని వ్యక్తితో జీవితం పంచుకోవటం, తనను అర్థం చేసుకుంటారో లేదో, ప్రేమిస్తారో లేదో, తన ఇష్టాలను గౌరవిస్తారో లేదో, తమ అభిప్రాయాలు కలుస్తాయో లేదో, భాగస్వామిని చేసుకుంటున్న వ్యక్తి వ్యక్తిత్వం తెలీకుండానే ఇతను/ఈమె తో కలిసి బతకాలి…ఇలాంటి సంశయాలు ఎన్నో ఇద్దరిలోనూ.

నిన్నటి దాకా పరిచయం లేని వ్యక్తిని ఈ రోజు చూపించి, “నువ్వు ఇతన్ని/ఈమెను ప్రేమించాలి, కలిసి నూరేళ్ళు బతకాలని,” అమ్మ నాన్న నిర్ణయించినట్టుంది. ఇలాంటి సమయాలలో ప్రకృతి ప్రసాదించిన ఆకర్షణ చాలా వరకు సాయం చేసినా, పెద్దలు కుదిర్చిన వివాహంలో అమ్మాయి అబ్బాయిల మనసు దగ్గరవటానికి పెద్దల ప్రభావం ఎంతో ఉంటుంది.

మన పెళ్లి వ్యవహారాలలో ఈ పెద్దరికం వేస్తున్న కొన్ని తప్పటడుగులు ఏడడుగులపై ఎంతో ప్రభావాన్ని చూపిస్తున్నాయి.

సంబంధం వచ్చిన దగ్గర నుంచీ పెళ్లి కుదిరే వరకు అన్నీ పాజిటివ్ గా చూస్తారు.  కాబోయే వియ్యకులు ఒకరికి ఒకరు ఎంతో గొప్పగా కనిపిస్తారు. కుటుంబం మంచిది, అబ్బాయి బుద్దిమంతుండు, మంచి ఉద్యోగం, ఆస్తిపాస్తులు ఉన్నాయి, మర్యాదగల మనుష్యలు,అమ్మాయి మంచిది, కలివిడిగా ఉంటుందంట  …ఇలా అన్నీ మంచిగా మాట్లాడుకుంటారు.

ఆ మాటలను వింటున్న అమ్మాయి/అబ్బాయి గొప్పగా ఊహించుకుంటూ ఉంటారు.

సంబంధం కుదుర్చుకుని పెళ్లి ఏర్పాటులు మొదలుపెట్టడం ఆలస్యం ఇరువైపుల నుంచీ సన్నాయి నొక్కులు మొదలయితాయి.

కట్నం పట్టింపు లేదంటూనే పెట్టుపోతలు,పెళ్లి ఖర్చులు, బంగారపు లెక్కల దగ్గర చీలి పేచీలు మొదలు. సంబధం కుదుర్చుకునే ముందే ఈ లెక్కల మాటలు తేల్చుకున్నా కూడా ఏవో పేచీలు.

నూలుగుడ్డ నూరేళ్ళు కట్టమని తెలిసినా, మా తాహతకు తగ్గ బట్టలు పెట్టలేదనో, మర్యాదలు సరిగ్గా జరగలేదనో…ఏవో ఏవో అభ్యంతరాలు.

కొన్ని రోజుల క్రితం వరకు గొప్పగా చెప్పుకున్న సంబధం, కుదరగానే పేలవంగా మారిపోతుంది.  అమ్మాయి అబ్బాయి ఆనందం అయోమయంలో పడిపోతుంది.

వీటికి తోడూ చుట్టుపక్కల అమ్మలక్కల ప్రశ్నలు, హెచ్చరికలూను!

“మీ ఆడపడుచు మహా గడుసుగా ఉంది, జాగ్రత్తమ్మ”

“మీ అత్తగారు తెలివైదేనోయ్, ఎలా వేగుతావో ఏమిటో”

ఎక్కడ చదివానో గుర్తులేదు కానీ,  అత్త కోడళ్ళ బంధాన్ని ఇలా నిర్వచించారు. నువ్వు నేను కలవక ముందే మనిద్దరినీ శత్రువులుగా నిలబెట్టింది ఈ సమాజం అన్నారు ఆ రచయిత.

తల్లిదండ్రులు, బంధుమిత్రులు, సమాజం నిర్ణయించిన బంధంలోనికి ఆ దంపతులను అడుగులు వేయిస్తూ తెలిసో తెలియకో లేక లౌక్యం ఎక్కువయ్యో మన పెద్దవారు చేస్తున్న చిన్న చిన్న తప్పులు ఆ యువ జంటపై ఎంత ప్రభావాన్ని చూపిస్తాయో ఆలోచించరు.

“మీ ఆవిడకు కాఫీ పెట్టటం కూడా సరిగ్గా చేతకాదే!”

ఈ చిన్న మాట చాలదూ అబ్బాయిలో అసంతృప్తి బీజం వెయ్యటానికి?

చిగురించాల్సిన దాంపత్యపు బంధాన్ని హంగు ఆర్బాటాలు, పట్టు వస్తాలు, నగల గోలల్లో నిలక్ష్యం చెయ్యని పెద్దరికం కావాలి.

అత్తవారిల్లంటే యుద్ధరంగం కాదు, ప్రేమమయం అని చెప్పే పెద్దరికం కావాలి.

మూగచేతి బాసలు

 మూగచేతి బాసలు 

వాడు ఆ మాట అనకుండా ఉండాల్సింది.

పెద్దమ్మ కళ్ళలో చివ్వున తిరిగిన కన్నీళ్ళు ఎవరికంటా పడకూడదని, “కాఫీ తీసుకొస్తా” అంటూ వంటింటి వైపుకు పెద్ద పెద్ద అంగలతో వెళ్ళింది.  వెనుకాలే వెళ్ళాలో వద్దో ఓ క్షణం అర్థం కాలేదు.

నాకు తెలుసు, అక్కడ తన కన్నిటిని ఆపుచేయ్యాలని విఫల ప్రయత్నం చేస్తూ పాల ప్యాకెట్ కోసం వెతుకుతూ ఉంటుంది. ఫ్రిడ్జ్ లోని పాకెట్ కాలీ అయిపోయింది. ఏ కబోర్డ్ లో పెట్టానో పెద్దమ్మకు తెలీదు. పోనీ వెళ్ళనా…..వెళితే నన్ను చూసి బరస్ట్ అవుతుంది. ఇప్పుడు అందరి ముంది సీన్ చెయ్యటం వొద్దు.

మున్నీని నా దగ్గరకు రమ్మని సైగ చేసి, అమ్మమ్మకి  మిల్క్ ప్యాకెట్  కింద సొరుగులో ఉందని చెప్పమన్నాను.  అలాగే అమ్మ అంటూ ఎగురుతూ వెళ్ళింది పాప.

కిరణ్ వైపు కోపంగా చూసాను. వాడికి అర్థం అయిందో లేక పట్టించుకోలేదో తెలీదు. చియాకోతో ఏదో మాట్లాడుతున్నాడు. కనీసం ఆ పిల్ల ముందన్నా వాడా మాట అనకుండా ఉండాల్సింది.

“పద్మ కాఫీ తీసుకెల్లమ్మ”, లోపలినుంచే పిలిచింది.  పెద్దమ్మ మొహం చూడనన్నా చూడకుండా ట్రే అందుకున్నాను.

అమ్మ నేను సర్వ్ చెయ్యనా అంటున్న మున్నీని వారించి లోపలకు వెళ్లి ఆడుకోమని పంపించేసాను. అమ్మమ్మను వదిలిపెట్టదుగా పాప.

అమెరికా రాజకీయాలు, భారతీయ సంప్రదాయాలు, అమెరికా వింటర్, ఇండియా సమ్మర్…ముక్తాయింపు మాటలు, కొనసాగింపు సంభాషణలు దొర్లుతున్నాయి. చియాకో జపాన్ సంప్రదాయాలు, వర్క్ కల్చుర్ జతచేస్తోంది.

“Where is aunt”, తన జపాన్ యాసలో అడిగింది.

“I will check”, తప్పదన్నట్టు లెగవబోయాను.

“మీకు అభ్యంతరం లేకపోతే నేను లోపలకు వెళ్ళనా?”, చియాకో ఎంతో వినయంగా అడిగింది.

నాకేం చెయ్యాలో తోచలేదు. “ప్లీజ్ గో”, పెద్దనాన్న చెయ్యి చూపించారు.

వంటింటి విండోలో నుంచీ బయట కురుస్తోన్న మంచును చూస్తున్నట్టు నుంచుని ఉంది పెద్దమ్మ.

“పెద్దమ్మ, చియాకో వచ్చింది”, సమాచారం ఇచ్చినట్టుంది నా గొంతు.

పమిటతో గబగబా మొహం తుడుచుకుని  తిరిగింది. కొంగు అవసరం చియాకోకు అర్థం కాకపోతే బాగుండు.

వాళ్ళిద్దరి మధ్యన ట్రాన్సిలేటర్ అయ్యాను నేను.

“కిరణ్ ఏమన్నాడో నాకు అర్థం కాలేదు. మీరు హర్ట్ అయ్యారని తెలుస్తోంది. ప్లీజ్ డోంట్ వర్రీ ఆంట్. బిలివ్ మి”,

తన మాటలు తెలుగులో అనువాదం చేస్తూ  చియాకోను  చిన్నగా తడిమాను. నా  స్పర్శలో కృతజ్ఞత చియాకోకు తెలీకుండా ఉండదని తను  మాట్లాడిన ఆ మాట నాకు చెప్పింది.

సంశయిస్తూనే పెద్దమ్మ చేతులను తన చేతుల్లోకి తీసుకుంది. పెద్దమ్మ మొహమాటంగా  నవ్వింది.

రోజు సర్దుమనిగాక పెద్దమ్మ పక్కకు చేరాను. అమ్మంత ఆప్యాయత మా ఇద్దరిలోనూ.

“ఆ మాట అనే హక్కు వాడికి ఉంది. మేమేగా వెతికి పెళ్లి చేసాం, తప్పు మాదే”, బాధగా అంది పెద్దమ్మ.

“పెళ్లి తంతు ప్రస్తావన నేనూ తేకుండా ఉండాల్సింది పెద్దమ్మ. నువ్వన్న ఆ చిన్న మాటకే వాడలా రెస్పాండ్ అవుతాడని అనుకోలేదు”

“ఎంత ఎదిగిన కొడుకైనా, నా జీవితపు నిర్ణయాలు నేనే తీసుకుంటాను. ఇక మీ జోక్యం చాలు అంటే తట్టుకోవటం కష్టమే తల్లీ”, పెద్దమ్మ కళ్ళు తడారిపోయాయి.

“ఎదగటం కాదు పెద్దమ్మ, తగిలిన ఎదురు దెబ్బలు”. అవునన్నట్టు తలూపింది పెద్దమ్మ.

మాట్లాడటానికి ఇంకేం మిగలలేదన్నట్టు కళ్ళు మూసుకుంది పెద్దమ్మ.  పెళ్లిలాంటి విషయాలలో మనం  మన మూలాల్లోకి  ఎంత లోతుగా ఇరుక్కుపోతామో తలగడపై జారిపడిన పెద్దమ్మ కంటి చుక్క చెప్పకనే చెప్పింది

కిరణ్  పెద్దమ్మ పెద్దనాన్నలకు ఏకైక సంతానం. వారిద్దరి ప్రాణాలన్నీ వాడి పైనే. ఉద్యోగరీత్యా వాడు అమెరికా వస్తునప్పుడు వాళ్ళు నాకు అప్పచెప్పిన ఒప్పగింతలు నాకింకా గుర్తే.

“అక్కా నేనేం చిన్న పిల్లాడ్ని కాదు”, అని వాడు విసుక్కుంటున్నా ,   “అక్కడ నువ్వున్నావన్న ధైర్యమే తల్లీ మాకు” అన్నారు ఇద్దరూ.

కిరణ్ పెళ్లి పెద్దమ్మ కుటుంబాన్ని కుదిపేసింది. ఆ అమ్మాయికి వీడికి పొసగలేదు.  నీకు అహంకారం అని మాటలతో తూట్లు పొడిచింది.

“ ఏ అక్కా, మగాడు బండరాయా? నేనెంత ప్రేమగా ఉందామని ప్రయత్నించినా విదిలించేస్తుంది. చాలా ప్రయత్నించాను. ఇంక నావల్ల కాదు. నాకూ ఆత్మాభిమానం ఉంటుంది, ఇగో అని ట్యాగ్ లైన్ తగిలించినా”, తేల్చేసాడు.

ఆ అమ్మాయితో మాట్లాడాలని చాలా సార్లు ప్రయత్నించాను. నన్ను ఆడపడుచుగా మాత్రమే చూసింది.

ఆ సెపరేషన్ ట్రామా నుంచీ బయట పడటానికి కిరణ్ కన్నా పెద్దమ్మ పెద్దనాన్న ఎక్కువ సమయం తీసుకున్నారు. పెద్దమ్మ పెద్దనాన్న అడపాదడపా అమెరికా వస్తూ పోతున్నా, ఎందుకో తెలీదు…కిరణ్ కు  వారికి మానసిక దూరం పెరిగింది.

పైకి మాములుగా కనిపిస్తున్నా, హి ఇస్ కోల్డ్ ఇన్సైడ్. వాడి ప్రేమ, అహం రెండూ దెబ్బతిన్నాయి.

అమ్మాయిల జీవితంలో పెళ్లి పాత్ర ఎంత పెద్దదో నొక్కివక్కాణించే మన వ్యవస్థ అబ్బాయిలను నిర్లక్ష్యం చేసిందని అనిపించింది కిరణ్ ను చూస్తుంటే.

మరో పెళ్ళికి సంభందాలు చాలానే వచ్చాయి. వాడి దగ్గర పెళ్లి మాట ఎత్తటానికే భయపడింది పెద్దమ్మ. ఒకసారేప్పుడో, సంభందం మంచిదమ్మా, నువన్నా వాడితో చెప్పి చూడని పెద్దనాన్న అన్నారని కిరణ్ ను కదిలించాను.

వాడి మార్గంలో వాడిని వెళ్ళనివ్వటం తప్పితే మేము చెయ్యగలిగింది ఏమీ లేదని వాడి మౌనం మా అందరికి చెప్పేసింది.

ఇదంతా జరిగి కొన్నేల్లయింది.

చియాకో అనే జపాన్ అమ్మాయితో లివ్ ఇన్ రేలషన్ లో ఉంటున్నాడు. ఆ సంగతి వాడేం దాచలేదు. మా అందరికీ సూటిగా నిక్కచ్చిగా చెప్పాడు.

వాడికో తోడు దొరికితే చాలు అనుకున్న పెద్దమ్మ తల్లడిల్లిపోయింది. ఎవరో పరాయి పిల్లని వాపోయింది.

పరాయి  పరిధిని ఎవరు ఎలా గీస్తారో ఎవరన్నా తేల్చగలరా?

పెదనాన్న కొంత పర్లేదు. పెద్దమ్మ తట్టుకోలేకపోతోంది.  ఇక్కడకు వచ్చి కొన్ని రోజులు ఉంది వెళ్ళండి, మీకు అవగాహన వస్తుందంటే వచ్చారు ఇద్దరూను.  డైరెక్ట్ గా కిరణ్ దగ్గరకు వెళ్ళటం కంటే నా వద్దకు రావటం పెద్దమ్మకు మంచిదని నాదగ్గర దిగారు.

చియాకోను తీసుకురమ్మని కిరణ్ కు చెప్పను.

“మీ తృప్తి కోసం పెళ్లి తంతు జరిపిస్తే బాగుంటుంది పెద్దమ్మ”, మాటల మధ్యలో  అన్నాను.

“మాదేముందమ్మా, అంతా వాడి ఇష్టం”, పెద్దమ్మది అసహనమో  అసంత్రుప్తో  నిస్టురమో మరి!

“ఇంక మీకా అవకాశం ఇవ్వను”, కటువుగా అన్నాడు కిరణ్. వాడి విసుగుకు పెద్దమ్మ గొంతులో ధ్వనించిన నిష్టురమే కారణం.

ఎవరినీ తప్పుపట్టలేం, ఎవరి పరిధిలో వారు కరక్టే. ఎవరికీ సర్దిచెప్పాల్సిన అవసరమే లేదు. తల్లి ఆపేక్ష కొడుకుకీ తెలుసు, కొడుకు అంతరంగం ఆ తల్లికీ తెలుసు. ఎదో చిన్న అనివార్య అంతరం…మరేదో అపనమ్మకం.

కాకతీయంగా జరిగిన ఈ సంఘటన చిన్నదే కావొచ్చు. హ్యూమన్ ఎమోషన్స్ లోని సేన్సిటివిటికి ఒక ఉదాహరణ. ఆ సున్నితత్వంలోనే మన బంధాలలోని పటుత్వం ఉంది కాబోలు.

వాళ్ళున్న ఆ పది రోజులు ఇంచున్నర మంచు కురుస్తూనే ఉంది. అదీ ఒకందుకు మంచిదే అయింది, మాతో మేము సంభాషించుకునే సమయం చిక్కింది.

ఒక్క రోజు కోసమే వచ్చిన చియాకో ప్రయాణం మంచు కారణాన మరో రోజుకు వాయిదా పడింది.

పెద్దమ్మకు ఇష్టమని బీరకాయ పాలుపోసిన కూర వండుదామనుకున్నా.  నాకు వంట చెయ్యటం ఇష్టం అంటూ వంటిట్లోకి వచ్చింది చియాకో.  తరుగుతున్న బిరకాయలను నా చేతిలో నుంచీ అందుకుని, “సుషీ రోల్స్ చేసేదా” అనడిగి, “కొంచెం ఇండియన్ టచ్ తో చేస్తాను. కిరణ్ కు చాలా ఇష్టం”, అంది.

“అయితే ఇవ్వాళ మాకు ఇండో జపాన్ క్యుసైన్ అన్నమాట “, ఇన్ గ్రేడియాంట్స్ ఎక్కడున్నాయో చూపిస్తూ అన్నాను.

పూజ పూర్తిచేసుకుని వంటిట్లోకి వచ్చిన పెద్దమ్మ, “ఆ అమ్మాయికి పని చెప్పావా. అయ్యో తనకేం తెలుస్తుందమ్మా, ఇబ్బంది పెట్టమాక”, చియాకో చేతిలోని నైఫ్ ని అందుకోబోయింది.

చియాకో ఏదో అంది. తనేమందో పెద్దమ్మకు అర్థం కాలేదు. “ఈ అమ్మాయి ఏమంటుందో నాకు ఒక్క ముక్క అర్థం కాలేదు”, పెద్దమ్మ విసుక్కుంది.

ఆంట్ అంటూ పెద్దమ్మ పక్కకు వచ్చి పప్పు డబ్బాను చూపిస్తూ  ఒక్కో మాట నిదానంగా ఒత్తిపలుకుతూ నాకు ఇండియన్ కుకింగ్ వచ్చు అని సైగలతో చెపుతోంది. చియాకో తెలుగులో పప్పు పలికిన విధానానికి నేను పెద్దమ్మ నవ్వు ఆపుకోలేకపోయాము. మా నవ్వుకు ఉడుక్కున్నట్టు మొహం పెట్టింది.

పెద్దమ్మ పప్పు పులుసు వండుతోంది, చియాకో రోల్స్ చేస్తోంది. ఒక్కో మాట ఒక్కో సైగ వారిద్దరి మధ్యన ఏర్పడిన నిశబ్దాన్ని చేదించాలని విశ్వ ప్రయత్నం చేస్తోంది.  చియాకో వ్యాక్యంలో తనకు తెలిసిన ఒకటో రెండో ఇంగ్లిష్ పదాలతో సందర్బాన్ని బట్టి పెద్దమ్మ తోచిన భావాన్ని అర్థం చేసుకుంటోంది.

పెద్దమ్మ ప్రయత్నిస్తున్న  సైగలు అర్థం చేసుకోలేక చియాకో ఇబ్బంది పడుతోంది. నేను కావాలనే వారిద్దరి మధ్యకు వెళ్ళలేదు.  వంటిట్లోకి వస్తూ పోతూ ఉన్నాను.

వంట దాదాపుగా పూర్తయిపోయింది. పెద్దమ్మ పులుసులో తాలింపు పెడుతోంది.

“ఐ లవ్ కిరణ్, విత్ అవుట్ హిం మై లైఫ్ ఇస్ ఎంప్టీ”, ఇంగువను అందిస్తూ అంది చియాకో. పెద్దమ్మకు ఎంత అర్థం అయిందో తెలీదు కానీ, చియాకో కళ్ళలో పల్చగా కనిపించిన తడి ఆవిడ మనసును తాకకుండా ఉండలేదు.

“టేబుల్ సర్దేయ్యనా”, అడిగాను.

డిన్నర్ ప్లేట్స్ తీసుకొస్తున్న చియాకో వీపును పెద్దమ్మ సుతారంగా నిమిరింది.

పెద్దమ్మ మనసులో ఓ చిన్నపాటి నమ్మకాన్ని నాటి తిరుగు ప్రయాణమయ్యింది చియాకో.

చలి కారణానేమో పెద్దమ్మ మోకాళ్ళు పట్టేసాయి. మేడ మెట్లు దిగటానికి కూడా ఇబ్బంది పడుతోంది. “పెద్దమ్మ నువ్వు కిందకు రాకు, కాఫీ నేనే తీసుకోస్తానుండు”, అంటూ మెట్లు ఎక్కబోతున్నాను.

“అక్కా, నాక్కూడా కాఫే ఇవ్వు.  కొన్ని బిస్కట్స్ ట్రే లో పెట్టు,  నేను ఎలాగు పైకి వెళ్తున్నా”, అన్నాడు కిరణ్.

పెద్దమ్మకు చిన్న నలత చేసినా కంగారు పడిపోయి గొడవ గొడవ చేసేవాడు చిన్నప్పుడు. వాడు ఎందుకు పైకి వెళ్తానంటున్నాడో నాకు తెలీదూ!

పెద్దమ్మ, పెద్దనాన్న కిరణ్ తో ప్రయాణమయ్యారు.

“వీలు చూసుకుని  నువ్వు బావ రండి. వి విల్ హావ్ అ గాధరింగ్”, సూట్ కేసులు డిక్కీలో  సర్దుతూ అన్నాడు కిరణ్. నవ్వుకుంటూ వీడ్కోలు చెప్పాను.

ఆ జపాన్ పిల్ల కోసం పెద్దమ్మ ఇండియా నుంచీ  తీసుకొచ్చిన ఎర్రంచు కోరా చీర సూట్ కేసు అడుగు మడతల్లో   భద్రంగా ఉంది. ఆ చీర కొనే నాటికి పెద్దమ్మకు ఈ జపాన్ పిల్ల పేరన్నా సరిగ్గా తెలిసుండదు. తిరస్కారానికి మనకు ఎన్ని కారణాలు ఉంటాయో , ఆమోదానికి అన్నే కారణాలు ఉంటాయి కదూ. ఇక్కడ  అంగీకారం రాత్రికి రాత్రే రాకపోయినా,  పెద్దమ్మ మనసులోని సంశయాలకు  కాలమే జవాబు చెప్పగలదు , తృప్తి పరచనూగలదన్న నమ్మకం నాకుంది.

ప్రచురణ : తానా పత్రిక జనవరి,2014

మూడేళ్ళ ప్రయాణం

మూడేళ్ళ ప్రయాణం 

 ఏమంత ఆలోచించకుండానే ఆలోచనలు అని మొదలుపెట్టేసిన ఈ బ్లాగ్ కు ముచ్చటగా మూడేళ్ళు  నిండాయి. ఈ ఆలోచనలను నేనే మొదలుపెట్టినా, నాలో భాగమైపోతుందని ఆ నాడు నేను అనుకోలేదు. వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే ఎన్నో అనుభూతులు.

రాయటం ఒక అనుభూతి. విమర్శలు ప్రశంసలు అన్నీ ఆ తర్వాతే. అనుభూతి కోసమే జీవించే క్షణాలు కొన్నుంటాయి, ఇవి అలాంటివే. కధ రాస్తున్నప్పుడు ఆ పాత్రలతో కొన్ని రోజులు సహ జీవనం చేస్తాం. ఆ కొన్ని రోజులు పాత్ర మనస్తత్వంతో ఘర్షణ పడుతుంటాం. ఆ విశ్లేషణ భలే బాగుంటుంది. I simply love that feel.  అందుకే రాస్తుంటాను కాబోలు.

అరా కొర చదివిన పుస్తకాలే తప్పితే సాహిత్యంతో పెద్ద పరిచయం లేదు నాకు. కానీ నాకో చెడ్డ అలవాటు, ఎదురైన  ప్రతీ సంఘటనను పరిశీలించటం, ఆలోచించటం. నా పరిసరాలు, నా చుట్టూ మనుష్యలు మనస్తత్వాల చుట్టూ తిరుతుంటాను. Good or bad, I am a reserved person. My circle is very limited. 🙂

నా రాతలను కేవలం ఆలోచనలు అని మాత్రమే అంటాను. నన్నెవరైనా రచయిత అంటే నాకు చాలా ఏంబ్రాసింగ్  గా ఉంటుంది. నా దృష్టిలో రచయిత స్కోప్ చాలా పెద్దది. Scope means depth of maturity and understanding of the world of people.

నన్నెవరైనా ఎక్కువ మెచ్చుకుంటే సిగ్గుపడతాను కుడా  🙂  I know about myself, right?

The best compliments I received so far are,

One of my Indian colleagues said once, “Your talks are very inspiring ever since you started writing your blog. Without your talks I would have gone into depression,”  నిజానికి నేను చేసింది ఏమీ లేదు. ఆవిడే చాలా ధైర్యవంతురాలు. సర్ధుబాటుకి అణిగిమణిగి ఉండటానికి నడుమ ఒక సన్నటి  గీత ఉంటుంది. Be yourself అని మాట్లాడుకునేవాళ్ళం.

పర్సనల్ స్పేస్ కధ చినుకు మాస పత్రికలో అచ్చయినప్పుడు, నాకు ఈ మెసేజ్ వచ్చింది.

చదవడం పూర్తయ్యాక, కొద్దిసేపు ఆలోచన లో పడేసింది మీ కధ. మా ఇంట్లో చాలావరకు ఇంటిపనులు ఇద్దరం కలిసే చేసుకుంటాం,, మా ఆవిడకి లేట్ అయినప్పుడు నేనే ఈవెనింగ్ వంటంతా చేస్తాను. అలా చేయటం ద్వారా నేనోదో ఆమె కి చాలా సాయం చేస్తునట్లు, అసలు అలా చేసినందుకు నాకెంతో ఋణపడి ఉండాలి అనే ఫీలింగ్ నాకూ కలుగుతుంది. (మీ కధలో రాసినట్లు) , “మీ కధ చదువుతుంటే అనిపించింది.. “కరెక్టే కదా, అతి సా ధారణంగా, భార్య భర్త సమానంగా చేసుకోవాల్సిన పనులు కదా ఇవి,. …..మరి నేనేంటి ఇలా ఫీల్ అవుతున్నాను అనిపించింది”. thank you for enlightening me.

Honestly, ఈ మెసేజ్ చదివాక నాకు చాలా ఆనందంగా అనిపించింది.

పదేళ్ళ ప్రవాసంలో నేను చాలా మిస్ అయినది, like minded people నాకు తారసపడకపోవటం. మంచి పుస్తకం చదివితేనో లేక మంచి సినిమా చూసినప్పుడో ఆ విషయాలను చర్చిచాలనిపిస్తుంది. ఆలాంటి చర్చలకు కాస్తో కూస్తో అభిరుచి ఉన్నవాళ్ళు ఉండాలి. సోషల్ నెట్వర్కింగ్ లు , బ్లాగులు ఆదరణను పొందటానికి కారణం అదే అనుకుంట!

మన సమాజంలోని హిపోక్రసి తో నాకు తగని పేచి. అందులోనూ స్త్రీల విషయాలలో మరీనూ.

నువ్వెప్పుడు లేడీ ఓరియెంటెడ్ టాపిక్స్ రాస్తున్నావు. నీకో ముద్ర పడిపోతుంది అని నా సన్నిహితులు నన్ను హెచ్చరిస్తూ ఉంటారు. I do understand their concern, at the same time..ఈ ముద్రలతో నాకేం సంబంధం? నాకేం రాయాలనిపిస్తే అదే రాస్తాను, ఎవరో ఎదో అనుకుంటే అనుకోనీ.

గత మూడేళ్ళలో నేనేం నేర్చుకున్నాను?

నా ఆలోచనల్లో కొంత క్లారిటీ, ఎంతో కొంత పరిపక్వత వచ్చింది. Of course a long way to go.

నాకు సలహాలు ఇచ్చి ప్రోత్సహించే స్నేహితులు, పెద్దలు పరిచయం అయ్యారు.

All the more I enjoy writing…

Happy New Year తో పాటూ నీ బ్లాగ్ పుట్టిన రోజని విష్ చేసే ఫ్రెండ్ ఉన్నారు. I enjoy blog wish more than new year wish.

పాత పోస్ట్ చదువుతుంటే, కొన్ని సిల్లీ గా ఉండి డిలీట్ చేసెయ్యాలి అనేలా వుంటాయి. మరికొన్ని, ఇది నేనే రాసానా అనే ఆశ్చర్యం అబ్బురం.

I know my strengths and limitations too. I don’t try to sail in multiple ships, rather I adjust space in my ship to accommodate all my priorities. Blog is simply a part of it.

నన్నెంతో అభిమానించి ప్రోత్సహించిన మిత్రులందరికీ నా హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు.

ప్రపంచపు కోరికల చిట్టా

ప్రపంచపు కోరికల చిట్టా 

క్రిస్మస్ ఈవ్ న ఒక మాల్ లో కనిపించిన దృశ్యం. క్రిస్మస్ చెట్టు పక్కన పెద్ద బోర్డుపై  రంగు రంగుల కాగితాలు పిన్ చేసి ఉన్నాయి. అవేమిటా అనుకుంటూ దగ్గరకు వెళ్ళాం.  ఆ పక్కనే ఒక చిన్న టేబుల్ పై నోటీసు పేపర్లు, పెన్నులు, పిన్స్ పెట్టి ఉంచారు. అక్కడ అందరూ తమ కోరికని ఆ పేపర్లపై రాసి బోర్డుకు పిన్ చేస్తున్నారు. It was a board of wish list.

bless Syria with peace అని రాసిన పేపర్స్ ఆకట్టుకున్నాయి.

ప్రభూ

మా సుదీర్ఘ కోరికల చిట్టాలో అసంఖ్యాంకంగా కోరిన కోరిక ఒకటే స్వామీ

యుగాలుగా మా ఆశల పల్లకీలో మోస్తున్న కోరికా  అదే స్వామీ

వేకువ వెలుగులో శాంతి కిరణాలను

సాయం సంధ్యలో ప్రశాంతి  పవనాలను

ప్రసాదించు స్వామీ….

ఎన్నెన్నో వర్ణాలు

ఎన్నెన్నో వర్ణాలు.. అన్నింట్లో అందాలు, ఒకటైతే మిగిలేది తెలుపేనండి

పచ్చందనమే  పచ్చందనమే…తొలి తొలి వలపు పచ్చదనమే…పచ్చిక నవ్వుల పచ్చదనమే…ఎదకు సమ్మతం…

కలికి చిలకమ్మ ఎర్రముక్కు …పువ్వై పూసిన ఎర్ర రోజా …ఎర్రాని రూపం ఉడికే కో..పం…సంధ్యా  వర్ణ మంత్రాలు..ఎర్రని పంట…ఎరుపే…

తెల్లని తెలుపే ఎద తెలుపే…ఉన్న మనసు తెలుపే…ఉడుకు మనసు తెలుపే…

 

వసంతంలో విరిసే పువ్వు, వర్షాకాలపు వేకువ తుంపరలు, గ్రీష్మపు సాయంకాలపు మల్లెలు, రజాయిలోని వెచ్చటి చలికాలం, శిశిరంలో ఎండుటాకుల గలగలలు, శరత్కాలపు వెన్నెల…ఇవి చాలవూ కంటి కొనలోని కన్నీటిని తుడవటానికి,  పెదవులపై చిరుమందహాసాన్ని చిగురింపచెయ్యటానికి @ ఇదిగో ఇలా 

సప్తవర్ణాల ఇంద్రధనస్సు సొగసులన్నీ కలగలిపితే  మిగిలేది  శ్వేతవర్ణపు స్వచ్ఛత…ప్రకృతి ప్రేమంత స్వచ్ఛత!

మొక్కను విరగ్గోట్టిందేవరు?

మొక్కను విరగ్గోట్టిందేవరు?

మా ఊర్లో బంతి మొక్కల పండగ మొదలైంది. పసుపు జల్లినట్టి పసుపు బంతి, కుంకుమ జల్లినట్టు కారబ్బంతి మడులతో ఊరంతా రంగురంగుల పండుగగా కనుల విందుగా ఉంది. ఆ అందాలను చూసి మేము కూడా కొంచెం ఆవేశపడి, ఈ సంవత్సరపు గో గ్రీన్ పధకాన కొన్ని బంతి మొక్కలు కోనోక్కొచ్చి కుండీలో పెట్టేశాం.

ఆకు కొమ్మ  పువ్వు  కొన్న కొత్తలో మోజు మస్తుగా ఉంటుంది. (కొన్నాళ్ళకు తిక్క తీరుతుంది అని అక్వేరియం కొన్నాక అనుభవంలోకి వచ్చింది). రోజు శ్రద్ధగా మొక్కలకు నూరు పోస్తూ తెగ మురిసిపోతున్నాం.

ఇంకా ఆ  మురిపెంలోనే ఉండగా,  మూడు మొక్కలు ఒక దాని తర్వాత ఒకటి విరిగిపోయాయి. రౌండ్ టేబుల్ సమావేశమయ్యి తప్పేవరిదని తేల్చే కార్యక్రమానికి ఈ వీకెండ్ ముహూర్తం పెట్టాం. వాదోపవాదనలు బహు జోరుగా సాగాయి. రాష్ట పరిస్తితి కారణాన ఈ మధ్య టీవీల్లో వార్తలు, వాడులాటలు తెగ చూసేస్తున్నామేమో, ఆ బుద్ధి  మాక్కూడా అంటినట్టుంది.

“నువ్వే నీళ్ళు పోసేటప్పుడు జాగ్రత్తగా ఉండి ఉండవ్”

“నేనా, హౌ డేర్ యు బ్లేమ్  మి! మగ్గులోని నీటిని అరచేతులతో మొక్కలకు పోసే జాగ్రత్త నాది”

ఓ లెవెల్లో హోరాహోరున సాగినా తప్పెవరిదో తెల్చుకోలేకపోయాం.

పనిలో పనిగా మా చెలికత్తెపై (అదేనండి, ఇంటి సహాయకురాలు)  కూడా నెపం మోపెసాం.

టేబుల్ రౌండ్ కు అటోకడు, ఇటోకడు కుర్చున్న మా బుడంకాయలు,  టామ్ అండ్ జెర్రీ షో చూస్తున్నట్టు కళ్ళు అటు ఇటు తిప్పుతూ తెగ ఇకిలించేస్తున్నారు. వీళ్ళ నవ్వులో ఎదో తేడా ఉంది! (అసలు వీళ్ళు సరిగ్గా ఉన్నది ఎప్పుడులే!)

అప్పుడు మా ఇన్వెస్టిగేషన్ లిటిల్  monsters పైకి మళ్ళింది. అనుమానమే లేదు, ఈ అల్లరి రాక్షసులు ఇద్దరు బాల్ ఆడుతూ, మొక్కలపైకి కొట్టి ఉంటారు. వీళ్ళదే తప్పని సాక్షాల అవసరం లేకుండా నిర్ణయించేసాం.

తీర్పు తెల్చేసాక, బాబు కొడుకులు క్రికెట్ ఆడుకోవటానికి గ్రౌండ్ కు వెళ్లారు. అబ్బాబ్బ ఇల్లెంత ప్రశాంతంగా ఉందో మాటల్లో చెప్పలేనండి.

అలా ఇలా తిరుగుతూ కాలక్షేపం చేస్తూ బాల్కనీ గ్లాస్ దగ్గరకు వచ్చా. అక్కడ రెండు పిట్టలు బంతి మొక్కలను పొడుస్తున్నాయి.  పువ్వులను పొడిచి తినటం మాత్రమే  కాదు, కొంచెం పెద్దగా ఉన్న మొక్కను ఈ రెండు పక్షులు అటొకటి ఇటొకటి పట్టుకుని కిందకు వంచుతున్నాయి. ఇంకేం ఉంది, కొమ్మ విరిగి పోయింది.

ఏ మాటకు ఆ మాటే చెప్పుకోవాలి…ఆ సీన్ చూడటం ఎంత బాగుందో. హుస్ హుస్స్స్  అని వాటికి తోలేయ్యాలనిపించలేదు. శబ్దం చెయ్యకుండా అక్కడే నించుని చూసాను. ఎక్కడ ఎగిరిపోతాయోనని లోపలకు వెళ్లి కెమెరా తెద్దాం అని కుడా అనిపించలేదు. I simply loved it. బుజ్జి పొట్ట కోసం దేవుడి ఎన్ని మార్గాలను సృస్టించాడో కదూ.

ఇళ్ళంతా నిశబ్దంగా ఉండేసరికి ఈ పిచ్చుకలు వీస్ డే అని పొరపాటు పడి ఫుడ్ ఆరగించేద్దాం అని వచ్చేసినట్టున్నాయి.

క్రికెట్ అయ్యాక ఇంటికి చేరిన సైన్యంతో నా ఇన్వెస్టిగేషన్ చెప్పా . ఆ సీన్ అంత బాగుందో కూడా విడమర్చి చెప్పాక, పిట్ట పొట్ట కోసం మొక్కను చంపుతావా? తప్పంతా నాదేనని తేల్చేసి ఎంచక్కా నవ్వేసుకున్నారు ఈ దుర్మార్గులు.

హతవిధీ !

అప్పుడు ఇపుడు తీసిన ఫోటోలను ఈ పోస్టుకు వాడేసుకున్నా…

Swing

Little Girl’s Swing

It was a pleasant evening, I was taking a walk with my friend in the park. This scene attracted me as if a moment has been frozen. There were many kids play areas with built in swings around. But this little girl’s parents have made a swing with rope and cloth especially for her. Loved it…..

Little girls swing

ఆకు పువ్వు….ఓ క్లిక్కు

ఆకో…. పువ్వో…. పోనీ ఓ నవ్వో కనిపించకపోతుందా  అని కుదిరినప్పుడల్లా కెమెరా పట్టుకు తిరుగుతుంటా… 🙂   You may click on the photo to see full image.

కాఫీ కప్పే!

సగం తాగిన కాఫీ కప్పును విసురుగా నెట్టేసాడతను
టేబుల్ పై ఒలికిన చుక్కలపై ఒక్క చూపన్నా చూడకుండా
తన షులో తన పాదాలను ఇరికించేసుకుని
పెద్ద పెద్ద అడుగులు వేసుకుంటూ
ఆఫీసుకు వెళ్ళిపోయాడు.

భారాన్ని మోస్తూ ముడుచుక్కూర్చుంటే ఇళ్ళు సాగదని
చీర కొంగుకో, చున్నీ అంచుకో
మూటగట్టగలిగినంత మూటగట్టి
నడుం బిగించిందామె.

మూల మూలలా పొడిగుడ్డతో దుమ్మును దులుపుతూ
కాఫీ టేబుల్ దగ్గరకు వచ్చింది.
బాధగా కసిగా గట్టిగా తుడిచినా వదలవే ఆ చుక్కలు!

ఆమె పెదవులు బిగిసి ఉన్నాయి.
నుదిటి నుంచో, కంటి నుంచో
ఓ చుక్క రాలిపడింది.
ఎండిన ఆ మరకలపై చెమ్మ చేసి వదిలించింది!

పిల్లల పాలు
పోపులో ఆవాలు
ఏవి గతి తప్పలేదు!

సూరీడు సెలవు తీసుకునే వేళ అతను తిరిగిచ్చాడు
తళతళలాడుతున్న టేబుల్ పై సిద్ధంగా ఉన్న
కాఫీ కప్పును అందుకున్నాడు.
చిక్కటి నురగలు కక్కే కాఫీ అతనికి ఇష్టం!

లోపల వంటింటి గట్టుపై
విరిగిపోయిన పాలను ఆమె శుభ్రం చెయ్యలేదని
ఆమె కప్పు అంగులమైనా కదలలేదని
అతనికి తెలీదు!

పేచి జీన్స్ ఎక్కడికి పోతాయి!

జీవితంలో ప్రతి స్టేజీలోనూ కష్టాలుంటాయండి, నిజం!

కాళ్ళు చేతులు టపటపా కొడుతూ, ఉంగా ఉంగాలు చెపుతూ అడేసుకునే చంటిదాని నోట్లో వాళ్ళమ్మ పాలపీక పెట్టెస్తుందా!  చిట్టితల్లి తాగినన్ని తాగి ఇంక వద్దంటున్నా , అమ్మేమో తృప్తి పడదు. పాపం, ఎంత కష్టం!

బుజ్జిది ఇంకొంచెం పెద్దవగానే…. లక్కపిడతల్లో అన్నం,పప్పు,  కూర, చారు వండి వార్చి పెట్టాలా ఇంట్లో అందరికీను!  బంగారు తల్లి ఎంత బిజీ! అమ్మేమో….ఒక్క ముద్ద, ఇంకొక్క ముద్ద అంటూ నస పెట్టేసి విసిగించేస్తుంది. పాపం ఎంత కష్టం!

నాక్కూడా అచ్చం ఇలాంటి కష్టాలే చిన్నప్పుడు. అమ్మకు పనిపాట ఏం లేదు. ఎప్పుడు చూసినా ఇది తిను, అది తిను అంటూ నా ప్రాణం తీసేది.

హమ్మా! నేనేమన్నా తక్కువా??

ఒక ఇంచు పోడుగయ్యే సరికి రాకేట్టులా దూసుకెళ్ళే తెలివితేటలు(ఆ…ఆ … అదేలేండి…దొంగ పనులు)  నేర్చేసుకున్నా ఎంచక్కా.

ఇంట్లో ఎవరికీ ఉహకు సైతం అందని రహస్య స్థావరాలు వెతుక్కున్నా. BTW ఇలా చదివేసి అలా మర్చిపోండి. ఎవరికన్నా చెపితే మర్యాదగా ఉండదు. ప్రామిస్..గాడ్ ప్రామిస్! డాడ్ కి తెలిస్తే ఇంకేమన్నా ఉందా!!!

ఇష్టపడని  పదార్థాల లిస్టు రాస్తే చాంతాడంత అవుతుంది. అందుకని కొన్ని చెపుతా.

ఎగ్ వైట్…యాక్!! ఎలా ఎక్కడ పడేయ్యోచ్చంటే……మిగతా అన్నం తినేసాక నోట్లో దాచేయ్యాలి.  బుగ్గల్లో పెట్టకూడదండోయ్, తెలిసిపోగలదు. నాలుక పై జాగ్రత్తగా బాలన్స్ చేసి   టాయిలెట్ లోకి వెళ్లి, ఇంకేం ఉంది ఫ్లష్ ఇట్ అవుట్ ట్ట్ ట్ట్ ట్ట్…as simple as that 🙂

ఈ టేక్నిక్ చానళ్ళు పనిచేసింది. ఓవర్ కాన్ఫీడేన్స్ ఎక్కువై, ఓ రోజు  క్షణంలో తినేసా అని చెప్పేసరికి అమ్మకో నాన్నకో అనుమానం వచ్చి…ఓపెన్ యువర్ మౌత్ హాహా అనేసరికి రేడ్ హాడేడ్ గా దొరికిపోయి, వీపు విమానం మోత మోగింది  😦

ఇప్పడు ఇంకో  టేక్నిక్, వంటిట్లో ఎవరూ లేని  ఛాన్స్  దొరికితే, చేతికి దొరికిన పనిముట్టు..గరిటె, స్పూన్, పట్టుకార, లైటర్ ఎదో ఒకదానితో డస్ట్ బిన్ లో గొయ్యి తీసి గుడ్డు గారిని సమాధి చేసేయ్యటం. కాకపొతే, ఈ పద్దతి ఎక్కువ రోజులు నడవలేదు. మా పనమ్మాయి అస్సలు మంచిది కాదు. బిన్ లో  గుడ్డు కనిపిస్తే గమ్మున ఉండకుండా అమ్మగారూ అంటూ రుజువులతో సహా  చెప్పేసింది.  నేను కాదని ఘంటాపదంగా బల్లి గుద్ది, టేబుల్ రుద్ది చెప్పినా ఎవరూ నమ్మలేదు. అవన్నీ నీ పనులే అనుకుంటూ పనిష్మెంట్ ఇచ్చేసారు. 😦

మన తిండి వ్యవాహారం బహుబాగా తెలిసిన డాడ్, నాకు బలవంతంగా అయినా బలవర్ధక ఆహారం పెట్టాలని కంకణం కట్టుకుని, రాత్రుళ్ళు పోడుకునే ముందు నా సైజు అరటిపండుకు నా చేతిలో పెట్టేవారు. నేనేమో మంచం కిందో, పుస్తకాల పక్కనో పెట్టేసి మర్నాడు పడేయ్యటం మర్చిపోయి స్కూల్ కు  వేల్లిపోయేదాన్ని. అలా దొరికిపోయినప్పుడు  డాడ్ క్లాసు పికేవారు…ప్చ్ ఎందుకులేండి! భూప్రపంచపు బీధ దేశాల లిస్టు నాకళ్ళ ముందు కనిపించేది. 😦

సెలవులకు అమ్మమ్మ ఊరు వెళ్ళినప్పుడు, పండగే పండగ.  పల్లెలో రహస్య ప్రదేశాలకు కొదవే ఉండదు. కుడితి తొట్టి, గడ్డివాము కాదేది రహస్యానికి అనర్హం. మూడో కంటికి తెలీదు, ఒకవేళ తెలిసినా ఏమి అనరు..మరి గారాబం కదా!  🙂

మా అమ్మకు కూడా నా లెవెల్ తెలివితేటలు చాలానే ఉండేవి. తను గట్టిగా చెప్పినా, తిట్టినా మనమేం పట్టించుకునేవాళ్ళం కాదు కదా. అందుకని, ఇడ్లీల్లాంటి గొంతు దిగని వంటలు వండినప్పుడు, “ఇడ్లీ రెడీ, టిఫిన్ కు రండమ్మా ”, అని పిలిచేది కాదు…అరిసేది! ఇక్కడ గూడుపుటాని ఏమిటంటే, ఈ పిలుపు డాడ్ కు వినిపించాలి. న్యూస్ పేపర్ పక్కన పడేసి ఆఘమేఘాలపై వచ్చేసేవారు.

వయసుతో పాటూ ఈ పేచీలు చాలావరకు పోయినా, అమ్మ వంట, తిండి విలువ పోస్ట్ graduation లో హాస్టల్ కు వెళ్ళినప్పుడు తెలిసొచ్చింది.  బేసిన్ లో అన్నం, గిన్నెల్లో ఏవేవో కూరలు…రుచి పచి లేని కురల్ని మనమే వడ్డించుకుని తినటం. అప్పుడప్పుడు స్పెషల్ కూరలు వండేవారు. అవి ఏమిటంటే, నూని కారే బెండకాయ fry,  పచ్చడైపోయిన వంకాయ కూర. అసలు కామెడి ఏమిటంటే, ఈ సో కాల్డ్ స్పెషల్ కూరలు లిమిటెడ్ గా వడ్డించేవారు. ఒక గరిటెతో ప్లేట్లో వెయ్యటం…హతవిధీ హతవిధీ!!!!

ఆదివారాలు రవ్వదోశ, ఇప్పటికీ నాకు రవ్వ దోశంటే భయం!

సెలవుల్లో ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు, సోమాలియా బాధితురాలిలా తెగ తినేదాన్ని.

గతం గతః. రింగి రింగుల్లో నుంచీ వర్తమానంలోకి వచ్చేదాం.

వండటం, వడ్డించటం, తినటం, కడుక్కోవటం దినచర్యలో భాగాలైపోయాయి ఇప్పుడు.

ఇడ్లినా???!! అని ఇంటాయన  అంటే, ప్లేటు పక్కన పెట్టేసి, అయ్యవారిని కూర్చోపెట్టి…..పప్పు నానపోయటం, రుబ్బటం (వెట్ గ్రైండరే అయినా, రుబ్బురోలులో రుబ్బినట్టు), పులవటం (రాత్రంతా పిండి పక్కన కుర్చుని పులుసేటట్టు చేసినట్టు), వండటం, గిన్నెలు కడగటం, బోర్లించటం, సర్దటం దాకా ఉన్న కష్టాన్ని కళ్ళకు కట్టినట్టు, చెవులకు నొప్పి వచ్చేటట్టు విడమర్చి విశీదికరించి చెప్పెయనూ! మరే! ఇడ్లిలంటే అంత ఈజీ గా ఉందా??హమ్మా…..

ఎక్వరియం లో చేపలు ఫీడ్ తినటం చూడటం ఎంత బాగుంటుందో!

ఇంత వరకు కధ బాగానే ఉంది. అసలు వ్యధ ఇప్పుడే మొదలైంది !

మా బుడంకాయలు…బుడుగు, పిడుగు అనుకుందాం. తిండి దగ్గర పేచిలు షరా మామూలే.

KG1 లో జాయిన్ చేసినప్పడు ఇద్దరినీ ఒకే సెక్షన్ లో వేసారు. మేము కుడా పోన్లే ఇద్దరూ ఏడవకుండా ఉంటారు అనుకున్నాం.

ఒకానొక పేరెంట్ టీచర్ మీటింగ్ లో టీచర్ కంప్లైంట్,

“ప్రతీ రోజు టిఫిన్ బాక్స్ చెక్ చేస్తాను.   బుడుగు బాక్స్ ఎప్పుడు ఫుల్ గా ఉంటుందని వాడిని కోప్పడుతున్నాను. వాడు కుడా ఎప్పుడు ఏమి అనలేదు. ఒక రోజు పిడుగు తన ఫుడ్ అంతా  బుడుగు డబ్బాలా వేసేయ్యటం చూసాను. పాపం, అనవసరంగా బుడుగును తిట్టాను. ఆ రోజు నుంచీ వాళ్ళిద్దరిని పక్క పక్కన కుర్చోపెట్టట్లేదు”, అని సెలవిచ్చారు.

తప్పు అలాంటి పనులు చెయ్యొద్దు , ఫుడ్ తినాలి, తినకపోతే వీక్ బాయ్ అయిపోతావ్ అని వార్నింగ్ ఇచ్చాం.

KG 2 కి వచ్చారు. ఈసారి చెరో సెక్షన్.

ఓ రోజు బస్ నానీ, “ఈరోజు దోశ పెట్టారా పిడుగుకి”, అని అడిగింది.

ఈవిడేంటి ఇలా అడుగుతుంది అనుకుంటూ అవును అన్నాను.

“అయ్యో, మేడం….మీవాడు రోజూ బస్ సీట్ కింద ఫుడ్ పడేస్తున్నాడు. నేను ఎవరో అనుకున్నా, ఈ రోజు పడేస్తుంటే చూసా”, అని చెప్పింది.

అలా చెయ్యొద్దు అని మెల్లగా చెప్పాం. వాడు వింటేగా! పిర్ర మిద ఒకటిచ్చినా ఉపయోగం లేదు.

ఈ సంవత్సరం, టిఫిన్ బాక్స్ కాళిగా వస్తుంది. ఫుడ్ అమవుతుందో తెలీదు. అడిగితే, చెప్పింది చెప్పకుండా ఏమిటేమిటో చెపుతున్నాడు.. 😦

పిడుగు గాడికి భూప్రపంచంలో ఇష్టమైన ఏకైక వస్తువు…పెరుగు! దానికో కారణం కూడా ఉంది. నోట్లో పెట్టగానే గుటుక్కున మింగేయ్యొచ్చు! భగవంతుడా…….

ఇంత లేదు, అసలు వాడికేం కష్టం! వండి పెడుతుంటే తినకుండా చంపేస్తున్నాడు. తినటానికి కూడా బాధే వాడికి, విసిగించేస్తున్నాడు. అమ్మకేం పనిలేదు, ఎప్పుడు తిండి గోలే అనుకుంటాడు వీడు….(మీరేమి మొదటి లైన్లు గుర్తుతెచ్చుకోనక్కర్లేదు)

నా ఈ గోడు అమ్మతో చెప్పుకుంటే, “మరి ఎవరి సంతానం! నీ  తలలో నుంచీ పుట్టుకొచ్చాడు. నేను పడలేదూ నీతో? అనుభవించు!”, అని నవ్వేసింది.

“నువ్వు అమ్మవు అయితే కానీ నా బాధ నీకు అర్థం కాదు”, అనేది అమ్మ మా చిన్నప్పడు.  నిజం!

These memories are so fresh. It’s a flow while writing….

Enough…enough is enough!

Enough…enough is enough!

 “ఆవేశంతో, భావోద్వేకంతో, అనాలోచితంగా యువకులు చేసుకుంటున్న ఆత్మహత్యలను బలిదానాలంటూ భావదారిద్ర్యాన్ని పెంచి పోషించిన నాయకుల్లారా, ఆ నాయకులకు చప్పట్లు కొట్టే ప్రజల్లారా ఇంక ఆపండి”    

Enough…enough is enough!

శవరాజకీయాలు, చావు రాజకీయాలు గత కొన్నాళ్లుగా చూస్తూనే ఉన్నాం.

ఉద్యమ తీవ్రతకు కొలమానం యువకుల ఆత్మహత్యలే అయితే…వెళ్ళిరండి! ఆ సమాధులపై నిర్మించే రాజ్యంలో ప్రజలకు  చోటుంటుందా మిత్రమా?

శ్రేయస్సుకు పనికిరాని నేతలందరూ వేదికలెక్కి రెచ్చగొట్టే ఉపన్యాసాలు. ఆ ఉపన్యాసాలలో పక్కవారిని కించపరచటం ఒక ఎత్తు అయితే, తమ వారిని రెచ్చగొట్టటం అసలు వ్యూహం.

ఛ…ఎటు పోతున్నాం??

ఆంధ్రులు ఆరంభశూరులు అనేవారంట! అదెంత నిజమో తెలీదు కానీ, ఆంధ్రులు భావదారిద్ర్యలు అన్నది చూస్తున్నాం, అనుభవిస్తున్నాం.

మొన్నీమధ్య ఒక మిత్రురాలు, “మావాళ్ళు ఆత్మహత్యలు చేసుకుంటుంటే సానుభూతి కుడా చూపించలేదు”, అంది.  హ్మ్..ఏమని చెప్పాలి? చెపితే అర్థం చేసుకునే స్టేజిలో ఉన్నారా? సానుభూతి  కాదు..అసహనం, కోపం..Helplessness!!

“ఈ  సువిసైడ్స్ ఎందుకు గ్లోరిఫై చేస్తున్నారు? ఎలాంటి భావజాలం ప్రజలలోకి……..”, ఈ మాట పుర్తవ్వకముందే, where are you from  అనే ప్రశ్న, ఓహ్ అందుకే ఇలా మాట్లాడుతున్నారు అనే సమాధానం  వచ్చేస్తుంది. చివరకు ఈ టాపిక్ పక్కదారి పట్టి, ప్రపంచం చుట్టూ తిరిగి, పెరటి గుమ్మానికి తలబాదుకుని మళ్ళి చస్తుంది.

అమరవీరులు…యుద్ధంలో పోరాడి అశువులుబాపిన వారిని మాత్రమే అమరవీరులు అంటారు మిత్రమా. మనస్తాపంతో ఒళ్ళు కాల్చుకునో, ఉరేసుకున్నవారో కాదని అంటే ఇంతెత్తున లెగవరూ? అంతేలే, ఇందులో ఎవరి స్వార్ధం వారిదే!

మన పరిధి ఎంతలా కుదించుకుపోతుందంటే…కులం, మతం, ప్రాంతం, వర్గం ఎదో ఒక ప్రాతిపదికలో మనోడు దొరుకుతాడు. వాడు ఏమి మాట్లాడినా ఒప్పే, కాదన్న వారిది తప్పే.  శభాస్….శభాస్..

గుడ్డిగా వేల్తున్నంత కాలం వెళ్తూనే ఉంటాం…గొయ్యి నాలుగడుగులలోనే ఉంటుంది!

సందర్బం వచ్చింది కాబట్టి  ఈ మాట కుడా రాసేయ్యనివ్వండి.

నాయకులు , ప్రజలు ప్రాంతాలను బట్టి మంచోళ్ళు, చెడ్దోల్లు అయిపోరురా గిరీశం!
ఇప్పుడు కలుగులో దాక్కున్న నేతలు ఇటువైపైతే,
ఒక చేత్తో బంగారు పళ్లాన్ని, మరో చేత్తో విషాన్ని పట్టుకుని నాలుగు కూడళ్ళలో కాలరు ఎగేరేస్తున్న నేతలు అటువైపు!
ఆ! మనకేందులే అనే నిలక్ష్యంపు ప్రజలు ఒకవైపైతే,
మన సంబరాలలో మనం అనుకునే ప్రజలు మరోవైపు!
నువ్వు భలే అమాయకుడివోయ్ గిరీశం!

 క్రికెట్ మ్యాచ్ ఓడిపోతేనే మనోభావాలకు దెబ్బలు తగిలించుకునే సున్నిత మనస్కులమయ్యో మనం! అలాంటి మనోభావాలతో ఫుట్బాల్ ఆడి తమ పబ్బం గడుపుకునే నాయకులు మనలో కాక ఇంకెక్కడ వుంటారులే ! “మనోడు” అనే ఒకే ఒక్క కారణంతో గెలిపించిన నాయకులు మనోళ్ళు ఎలా అవుతారు బాస్?

పోయినోళ్ళందరూ మంచోళ్ళు అని పాడుకోవాలి కాబోలు..ఆ తరం, ఆ మంచితనం ఇంకేప్పటికి చూడలేం కాబోలు…

నోట్: హలో హలో విరావేశంగా కీ బోర్డు టకటక లాడించకండి. ఇందులో సమఖ్యమో, ప్రత్యేకమో మాత్రమే కనిపిస్తే..అది మీ పరిధి!

పల్లెటూరిలో ఓ రోజు

పల్లెటూరిలో ఓ రోజు

నేనేదో పెద్ద చుట్టానయినట్టు అమ్మమ్మ తాతయ్య తెగ మర్యాదలు చేసేస్తున్నారు.

“ఇక్కడ కూర్చో తల్లీ, మంచినీళ్ళు తాగుతావా? అయ్యో కరెంటు పోయిందే….”, అంతేలే!  ఎప్పుడో ఓసారి వెళ్ళివస్తుంటే ఇలాకాక ఇంకెలా ఉంటుంది?

అయితే మాత్రం!!! “అమ్మమ్మ, ప్లీజ్…నేనేమి చుట్టాన్ని కాదు ఈ ఇంటికి”, హమ్మ…మన అధికారాన్ని వదులు కుంటామేమిటి ఎంత చుట్టపు చూపులైతే మాత్రం.

ఒక స్టేజి దాటాక జీవితంలో ఎంత బిజీ అయిపోతామంటే, చిన్న చిన్న ప్రేమలు ఆప్యాయతలు, అంతకన్నా చిన్ని చిన్ని సరదాలు పక్కన పెట్టేస్తాం. నిజానికి ఇదంతా తీరిక, సమయం లేకపోవటమేనా? కాదనుకుంట!  ప్రయారిటీ లిస్టు జంబల్ అయిపోవటం అనిపిస్తుంది నాకు.

స్నేహితులను కలవకపోవటానికి, అమ్మమ్మతో మనసారా కబుర్లు చెప్పలేకపోవటానికి సవా లక్ష కారణాలు చెపుతాం! అందులోనూ ఆడవారికి వెతకాలే కానీ కోటి కారణాలు ఉంటాయి.  ఈసారి ఇలా కాదని,   నా ప్రయారిటీ లిస్టును కొంచెం రీఆర్డర్ చేసే ప్రయత్నం చేసాను.

స్మృతులలో బాల్యపు జ్ఞాపకాలు మధురం. అందులోనూ సెలవులలో గడిపిన ఆ పల్లెటూరు, అమ్మమ్మ తాతయ్య  ప్రేమ అత్యంత మధురం. 10th క్లాసు వరకు ప్రతీ సెలవులకు పల్లెకు వెళ్ళేవాళ్ళం. ఇంటర్ కు వచ్చాక చదువుల హడావుడిలో పడిపోయాం. ఆ తర్వాత పరుగులు… ఒక్కసారి వెనక్కి వెళ్లి వస్తే ఎంత బాగుండు!

మొన్న సమ్మర్ వెకేషన్ కు ఇండియా వెళ్ళినప్పుడు కెమెరా భుజానేసుకుని మా పల్లెటూరులో ఓ రోజు గడిపి వచ్చాను. నా అనుభవాలు ఇక్కడ….

“ఇబ్బంది పడతావ్, కారులో వెళ్ళు”,  అని అమ్మానాన్న గొడవ చేసినా వినకుండా బస్సులోనే వెళ్తానని బయల్దేరాను. మనది మామూలు లెగ్గు కాదు కదా! ఉద్యమం బందు మొదలయ్యాయి.  బస్సు స్టాప్ లో గంట వెయిటింగూ 😦

అదే రోజు ఏదో పనిపై మామయ్య కూడా ఊరు వెళ్తున్నాడు. నన్ను బస్సు ఎక్కించి తను బండిపై వెళ్ళాలి. బస్సు ఎంతకీ రాక పోయేసరికి, ఇంక లాభం లేదని, “పద బండిపై వెళ్దాం. కూర్చోగలవా? నడుం నొప్పి వస్తుందేమో!”, అన్నాడు.

“హి హి హి…నాకేం బాధ లేదు. ఆ తర్వాత నన్ను తిట్టకూడదు”,   ముందే  వార్నింగ్ ఇచ్చా. మామయ్యకు అర్థం కాలేదు. పాపం, మన కళాపోషణ రేంజ్ మామకు తెలీదు..

అప్పుడు బయటకు తీసా కొత్తగా కొన్న DSLR కెమారాను. మరి మన ప్రావీణ్యం అంతా చూపించాలి కదా 🙂

దారి పొడుగునా, “మామా ఇక్కడ ఆపు, మావయ్య మళ్ళి  ఆపు ఫోటోలు తీసుకుంటా”, అంటూ ఓ లెవెల్లో హింసించా.

(You may click on photo to see slid show)

ఈ దారి పొడవునా

పచ్చా పచ్చని పొలాల్లో

 

పంట కాలువ, వంతెన…తాటి చెట్లు…

ఇంట్లోకి అడుగు పెట్టగానే ఆప్యాయతతో పాటూ సీతాకోక చిలుకలు, నూరు వరహాల పువ్వులు స్వాగతం పలికాయి.

ఆరోగ్యం అంతంత మాత్రంగానే ఉన్నా, కనీసం వాకిలి ఊడ్చి ముగ్గేసే పని వాళ్ళు దొరకకున్నా, తాతయ్య తన గార్డెనింగ్ హాబీ కొనసాహిస్తూనే ఉన్నారు. అమ్మమ్మ ఇంటిని అద్దంలా ఉంచుతుంది. శారీరకంగా మానసికంగా ఎన్ని బాధలు ఉన్నా ఈ స్వచ్చమైన గాలి, ఈ ప్రకృతి మమ్ముల్ని సేద తీరుస్తుంది అంటుంది అమ్మమ్మ. ఇక్కడ తప్పితే ఇంకెక్కడా ఉండలేం మేము అంటారు.

ఈ వినాయుకుడు ఎక్కడుంటాడో చెప్పనా? అమ్మమ్మ రోజు పూజ చేసే తులసి కోటలో  ఉంటాడు. చిన్న విగ్రహం.  ఫోటో భలే తీసాను కదూ 🙂

ఈ ఫొటోలన్ని ఎంతో అందంగా ఉన్నాయి కదూ. కానీ, ఆ పచ్చదనం వెనుక తీరని కష్టం, ఆగని కన్నీరు ఉంది. వర్షాలు లేక, కరెంటు లేక, నీళ్ళు లేక, సమయానికి లేబర్ దొరకక, చేతిలో పెట్టుబడి లేక పల్లెల్లో వ్యవసాయం చేస్తున్న వారి బతుకులో పచ్చదనం మచ్చుకైనా లేదు. చివరకు పొలాలు కౌలుకు తీసుకోవటానికి కూడా ఎవరూ ముందుకు రావట్లేదు.

చుట్టుపక్కల చాలా ఇళ్ళు పాడుబడిపోయాయి. ” ఆవిడ చనిపోయింది, ఆ పెద్దాయన కొడుకు దగ్గర ఉంటున్నారు. ఎదురిళ్ళు కొంతకాలం అద్దెకు ఇచ్చారు. వాళ్ళు కాళీ చేసి వెళ్ళాక ఎవరూ రాలేదు. పిచ్చి మొక్కలు, గడ్డి పెరిగిపోయింది.”..హ్మ్ ఒక్కో ఇంటికి ఒక్కో గాధ.

మూడు తరాలుగా మన సమాజంలో వచ్చిన మార్పు, ఆ మార్పుల్లో మూలబడిపోయిన  పల్లె… కాలం ఎంత ఖర్కశం!

ఒకానొకప్పుడు ఈ అరుగులపై కబుర్లు, పంచాయితీలు ఉండేవి

ఆ కబుర్లు ఈ కబుర్లు చెప్పు కుంటుండగానే సాయంత్రం అయిపొయింది. అమ్మమ్మ వండిన కజ్జికాయలు, కొబ్బరి బూరెలు లాగించి, డాబా పైకి వెళ్లాను.   ఇదిగో ఇంత అందమైన సూర్యాస్తమయాన్ని కనులారా చూసాను.

This slideshow requires JavaScript.

గుడికి వెళ్దాం అన్నాను. తాతయ్య పూజారికి ఫోన్ చేసి, “మా మనవరాలు వస్తుంది”, అని చెప్పారు. ఆహా ఏమి రాయల్ ట్రీట్మెంట్ 🙂

పూజారి గారి స్పెషల్ పూజ అయ్యేసరికి చీకటి పడింది. ఏడయింది.  స్ట్రీట్ లైట్స్ వెలిగి వెలగక బిక్కుమంటున్నాయి. అమ్మమ్మ ధైర్యంగానే ఉంది. నిజం చెప్పొద్దూ..నాకైతే భయం వేసింది. రోడ్డుపై నరమానవుడు కనిపిస్తే ఒట్టు.

ఇంటికి చేరాం. ఎక్కడా అలికిడి లేదు. మా ఇంట్లో వెలుగుతున్న లైట్ తప్పితే ఇంకేమి లేవు.

పగలు  ప్రశాంతంగా అనిపించిన ఊరిలోని నిర్మానుష్యత  రాత్రికి తెలిసొచ్చింది నాకు. పట్టణాల అపార్ట్మెంట్ల ఇరుకుతనంలోని అలికిడి సందడి గుర్తొచ్చాయి.

పాడి పంటలతో కళకళలాడిన ఊరు ఎంత బోసిపోయిందో అనుభవపూర్వకంగా తెలిసొచ్చింది.

ఆ రాత్రి కలత నిద్ర, of course దోమల గోల కూడానూ!

ఇప్పుడు నిద్ర పట్టిందో, శివాలయంలోని “ఓం నమశ్శివాయ” మంత్రానికి మెలుకువ వచ్చింది. పెరట్లో  అమ్మమ్మ గారెల్లోకి పచ్చడికని కత్తి పీటపై కొబ్బరి ముక్కలు కోస్తుంది.  తాతయ్య మొక్కల దగ్గర శుభ్రం చేస్తున్నారు.  చల్లటి గాలి…

ఇంతలో చిరు చినుకులు మొదలయ్యాయి. బ్రష్ చేసుకో, కాఫీ ఇస్తాను అంటుంది అమ్మమ్మ. బ్రష్ లేదు, గ్రిష్ లేదు… కాఫీ తొందరేమీ లేదు అనుకుంటూ కెమెరా పట్టుకుని వాకిట్లోకి వచ్చేసా…

ఈ సన్నజాజి పందిరితోటి మా అనుభందం నాలుగు తరాల నాటిది. అమ్మమ్మ, అమ్మ, మేము,మా కూతురు..మేమందరం ఈ పువ్వులు పెట్టుకున్నాం. వెళ్తూ వెళ్తూ మా చిన్ని తల్లికి పెట్టటానికి ఈ సన్నజాజులు కోసుకెళ్ళాను.. చిన్ని పిలకేసి పూలు పెట్టి ఫోటో కూడా తీసుకున్నా.

వర్షంలో తడుస్తున్న రామ చిలుకలు…

ఇన్ని జ్ఞాపకాలను పోగేసుకుని తిరుగు ప్రయాణమయ్యాను….

(పేస్ బుక్లో ఫొటోస్ అప్లోడ్ చెయ్యటానికి, స్టేటస్ అప్డేట్ చెయ్యటానికి తీరిక ఉందే! బ్లాగ్ లో పోస్ట్ రాయటానికి టైం లేదా?? కహానీలు చెప్పకు అని ఘాటుగా మొట్టికాయలు వేసిన  దుర్మార్గులందరికి…హి హి హి థాంక్స్ 🙂 🙂  )