కృత్రిమత్వంలో నేను నా లోకం

కృత్రిమత్వంలో నేను నా లోకం

ఇదిగో ఇక్కడే
నేను మనిషన్నది గుర్తుకువచ్చి…
అలా నిశ్చలంగా ఆగిపోయాను
పాదాలు రెండూ భూమిలో పాతేసి
చేతులు రెండు బార్లా జాపి
వంద మైళ్ళ వేగంతో దూసుకుపోతున్నలోకాన్ని కౌగిలించుకోవాలనుకున్నా
వింతగా అంత లోకం ఇట్టే పిడికిలిలో ఇమిడిపోయింది.

ఒదిగిన నా గుండె నుంచి ఓ ఆలోచన జారి
ఇదిగో…వీధి గుమ్మపు అరుగుపై నా పక్కనే కూర్చుంది.
మౌన వత్రం పాటిస్తున్న మునుపుంగవుల్లా
మేమిద్దరం ఒక్క మాటన్నా మాట్లాడుకోలేదు
గడ్డం కింద చేతులు ఆనించుకుని నిశ్శబ్దాన్ని మాత్రమే ఆలకిస్తున్నాము

ఆమూలన
చిగురులేస్తోంది ఓ మొక్క —– అచ్చం పసికందులా
పువ్వులు స్వచ్చంగా నవ్వుతున్నాయి —– చిన్ని తల్లి నవ్వులా
జలపాతం ఉరకలేస్తోంది —— యవ్వనపు పొంగులా
సెలయేరు ప్రవహిస్తోంది —— నడివయసు గాంభీర్యంలా
వృద్ద వృక్షం భోదిస్తోంది —– తాతయ్య అనుభావాలలా

కొబ్బరాకుల సందుల్లోంచి వెన్నెల కురుస్తోంది
మనసంతా మల్లెల పరిమళం ఆవహించినట్టనిపించింది

అలా ఎంతసేపు కుర్చున్నామో?
ఓ వర్షపు చినుకు బుగ్గలను తడిమింది
ఉలిక్కిపడి ఒకళ్ళను ఒకళ్ళం ఎన్నోయుగాలుగా విడిపోయి కలుసుకున్నట్టు చూసుకున్నాం
కన్నీటిపొర మసకగా కమ్మేసింది మా రూపాలను

మరో మూల
ఎక్వేరియం —– ఎంతందంగా ఉందని!
నాలుగు వైపులా గాజు అద్దాలు
అడుగున గులకరాళ్ళు
అలంకారంగా ప్లాస్టిక్ మొక్కలు
ఊపిరికి ఆక్సిజన్ పంపు
వెలుతురుకి ఎలెక్ట్రిక్ బల్బు
వేళకు తిండి
అబ్బో ఎన్ని హంగులో!
హుషారుగా తిరిగే రంగు రంగుల చేపలను
కృత్రిమ కాలువలో కుక్కేసి
అందాల పెట్టెలో సర్దేసిన నాగరికత

ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతున్నట్టుంది
ఊపిరి అందట్లేదు
మనసు మెలి తిరిగిపోతోంది
ఆలోచన నిలదీస్తోంది
అనుభవం హెచ్చరిస్తోంది
కంటతడి గుండెసడిని గుర్తుచేస్తోంది
బావాల తీవ్రతలో కొట్టుకుపోతున్ననా?

ఒడ్డున పడ్డ చేపలా ఉంది నా పరిస్థితి
నా పక్కనే ఉన్న గాజు తోట్టేలోకి దూకేశా..
వంద మైళ్ళ వేగంతో కొట్టుకుపోతూ…….