నా తెలుగు కష్టాలు ఎన్నని చెప్పను….ఎవరికని చెప్పను…

నా తెలుగు కష్టాలు ఎన్నని చెప్పను….ఎవరికని చెప్పను…

నాకు ఈ మధ్య తెలుగు కష్టాలు నెత్తి మీదకు వచ్చి పడ్డాయి. ఎవరికి చెప్పుకోవాలో, తెలీక ఇలా బ్లాగ్‌లో రాసేస్తున్నా. ఈ తెలుగు కష్టాలేంటబ్బా అని ఆశ్చర్యపోతున్నారా? ఉంటాయండి….ఉంటాయి…. బోల్డు రకాల కష్టాలు, అందులో ఈ తెలుగు కష్టం ఒకటీ. పడిన వాళ్ళకు తెలుస్తుంది ఆ బాధ. ఒడ్డున ఉన్న వాళ్ళు ఎన్నన్నా చెపుతారు. అసలు సంగతి చెప్పకుండా, ఈ నసేమిటమ్మ అని విసుక్కుంటున్నారా? విసుక్కుంటారు మీదేం పోయిందీ. ఈ బాధ భరేస్తున్నదాన్ని  నేను.

సరే అసలు విషయానికి వద్దాం. ముందు ఈ తెలుగు కష్టం నాకు రావటానికి ఉన్న కారణాలు, దాని పుట్టుపూర్వోత్తరాలు మీకు చెప్పాలి. అబ్బో చాలా కధకమానీషు ఉంది, ఈ సోదంతా మనకెందుకులే అనుకుంటున్నారా? రెపెప్పుడైన ఇలాంటి కష్టం మీకే రావొచ్చు. ఈ పోస్ట్ చదివితే మీరు జాగ్రత్త పడవచ్చు. ఈ కధకమానీషు అసాంతం చదవకపోతే, మీ బుజ్జి బుర్రకు, ఇంత పెద్ద కష్టం అర్థం కాదండీ!

అసలు కధలోకి వద్దాం. 2011 సంవత్సరము, జనవరి 2వ తారీకు నాడు, మా ఆఫీస్ లో నూతన  సంవత్సరము శుభాకాంక్షలు చెపుతూ, అందమైన డైయరీ ఇచ్చారు. ఆ డైయరీ ఓపెన్ చెయ్యగానే నాకొక మహత్తరమైన ఐడియా వచ్చింది. “ఓ ఐడియా మీ జీవితాన్నే మార్చేస్తుంది” అలాగన్న మాట. కొసమెరుపు ఏటంటే, ఈ ఐడియా నా జీవితాన్ని మాత్రమే మార్చటం కాదు, పదిమందినీ చిత్రహింసలు పెట్టగలిగే ఐడియా అన్నమాట.

అసలు విషయంలోకి వస్తే, అదేదో సినిమాలో చూపించినట్లు, మరేదో నవల్లో చదివినట్లు, డైయరీలో ఈ సంవత్సరము  నేను చెయ్యాల్సిన పనులన్నీ రాయాలనిపించింది. ఏమి రాద్దామా అని ఆలోచిస్తున్నప్పుడు, ఐడియా తట్టింది. అదేమిటంటే తెలుగులో బ్లాగ్ స్టార్ట్ చేసేసి, అందులో నా పాండిత్యం, పైత్యం, తిక్క అన్నీ రాసిపడెయ్యాలని. ఎప్పుడూ ఏ పనీ అనుకోగానే చేసే అలవాటు లేని నేను, ఈ పనినీ మాత్రం వెంటనే చేసేసా. జనాల్ని హింస పెట్టడం అంటే నాకెంత ఇస్టమో, ఇది చదువుతున్నారంటే, ఇప్పటికే మీకు అర్థమైపోయి ఉంటుంది.

అనుకున్నదే తడువుగా బ్లాగ్ మొదలుపెట్టేసాను. పురాతన కాలంలో రాసిన కవితలు పోయినవి పోగా, దొరికిన ఒకటి రెండు కవితలు పోస్ట్ చేసేసా. నాకు తెలిసిన వాళ్ళందిరికీ facebook ద్వారా, mail ద్వారా ఢంకు వేసి, డోలు వాయించి మరీ చెప్పేసా. కుతూహలంతోనో, మొహమాటంతోనో, ఇష్టంతోనో నా కవితలు చదివిన నా స్నేహితులందరూ, సూపర్ డూపర్ అనీ, నీకు ఈ కళా పోషణ కూడా ఉందా అనీ మెచ్చుకునేసరికి, నేను ఉబ్బితబ్బిబైపోయి, మహా గొప్పగా  ఫీల్  అయిపోయి, వీరావేశంతో మళ్లీ రాయటం మొదలుపెట్టేసా. కొత్త పిచ్చోడు పొద్దెరగడని, నాకు ప్రస్తుతం అదే పని. నాకు తెలుసు ఈ వీరావేశం ఎక్కువ రోజులు ఉండదు. ముద్దొచ్చినప్పుడే చంక ఎక్కాలి. మూడొచ్చినప్పుడే రాసి పడేయ్యాలి కద.

నేను రాసిన “నేను అమ్మనయ్యాక అర్థమయ్యావు అమ్మ నువ్వు” అనే కవిత మా అమ్మ చదివి, “నా కంట్లో నీళ్ళు తిరిగాయిరా నీ కవిత చదువుతూ ఉంటే” అంది.  నేను ఆస్కార్ వచ్చేనంతగా ఫీల్ అయిపోయా.

 “సరే ఇదంతా బాగానే ఉంది, అసలు నీ కొచ్చిన కష్టమేమిటో చెప్పమ్మ తల్లీ”, అనుకుంటున్నారా. వస్తున్నా …వస్తున్నా……..అక్కడికే వస్తున్నా. కష్టమంతా మన తెలుగుతోనె వచ్చిందండీ.

 

ఏదన్నా రాద్దామంటే, ఇంగ్లీష్ పదాలు నోటికొచ్చేస్తున్నాయి. వాటిని తెలుగులో ఏమంటారో వెంటనే బుర్రకు తట్టట్లేదు. నా మీద నాకే సిగ్గేస్తుంది, అయినా చెపుతున్నాను. నెట్‌లో ఇంగ్లీష్ టూ తెలుగు డిక్షనరీ వాడుతున్నాను. అవేవో పెద్ద పెద్ద పదాలు అనుకునేరు. రోజువారి వాడే మామూలు పదాలు. ఉదాహరణకు, “అమ్మ నాన్న నేర్పిన నీతులు పాటించేనా….బ్రతికేనా??!!  ” అనే కవిత రాస్తున్నప్పుడు, neither I can adjust, nor accept అని రాయాలి. accept నీ తెలుగులో ఏమంటారో చాలా సేపు అలోచించాను. ద రాయాలో, ధ రాయాలో, ద్ద రాయాలో తెలియట్లేదు. ఇలాంటి గజిబిజి గంధరగోళాలు ఎన్నో……..స or  ష, ఇ or ఎ, ఉ or వు……. (infinity). తిట్టకండోయ్ …… ప్లీస్….ప్లీస్…ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఎన్నో ఎన్నెనో.  

 

 మెన్నీమద్య నా కొడుకు నంబర్ 1 , కొడుకు నంబర్ 2 జుట్టు పీకుతుంటే, నంబర్1 “అమ్మ he is పీకింగ్ my hair” అన్నాడు. అలా ఉంది నా తెలుగు బాష ప్రస్తుతం.

 

 

నా ఈ పరిస్తితి దారుణం కదండీ. మరో దారుణం చెప్పనా? మీకు గుండె ధైర్యం ఉందా? దయచేసి సున్నిత మనస్కులు, గుండె పోటు ఉన్న వాళ్ళు ఇక ముందు చదవరాదని ప్రార్ధన. చదివినచో జరగబోయే సంఘటనలకు నేను పూచీ కాదు.

 

రాయటం అంటే ఎలాగోలా రాసేస్తున్నా. అదంతా మనసులో నుంచీ వచ్చేది కద. రాసేయ్యటం పెద్ద కష్టంకాదు. అసలు బాధంతా టైప్ చెయ్యటంలోనే ఉంది. వత్తులు , పొల్లులు వాటికి ఇంగ్లీష్ స్పెల్లింగ్స్…..అబ్బో ఒక రకం కాదు. ‘ద’ రాయాల్సిన చోట ‘డ’ వస్తుంది and vice versa. ‘వచ్చాయి’ అనే  రాయాల్సిన చోట ‘వచ్చాయే’ అనే వస్తుంది.  

 

 ఇదంతా తలుచుకుంటుంటే, మనసులో ఎక్కడో కెలికినట్లు ఉంది. మన మూలాలు మనం మర్చిపోతే, మనం మనుషులమే కాదు. ఉగ్గుపాలతో నేర్చుకున్న బాష, దేశాంతరాలలో మరచిపోతున్నాము. ఇక మన తర్వాతి తరం తెలుగు మాట్లాడటమే గొప్ప, చదవటం దాకా ఎక్కడ? శ్రమ పడి అక్షరలైతే నేర్పించగలము, చదవటం నేర్పిచగలమా?

ఎదుటివాడి కష్టసుఖాలు ఓపికగా వినటం / చదవడం కూడా సంఘసేవేనండి. మీరిప్పటిదాకా చేసిన సంఘసేవకు జోహార్లు…నా జోహార్లు…

Many thanks for reading this……..